I DO like Mondays

We schrijven een maandagochtend in december. Het is koffietijd, guur, grijs en het regent en ik trek mijn galajurk aan. Onderweg sjort Vriendin nog wat aan haar panty terwijl mijn hak in mijn jurk blijft haken door verraderlijke rukwinden. Nadat we over de rode loper zijn gestruikeld euh gewandeld, poseren we geduldig voor een leger fotografen. Een half uur later ziet alles er met de eerste scroppino in de hand uiterst zonnig uit - ik heb in mijn hele leven niet zoveel scroppino's gezien, laat staan gedronken als op de inmiddels befaamde Society Lunch van Tony Tetro in het Hilton Hotel in het hart van de hofstad. Terwijl ik in mijn eerste truffel bijt van de enige echte Truffelkoning en Vriendin ontbijt met een toastje room & verse zalm, glimmen de pailletten ons tegemoet evenals de keurige lakschoenen onder talloze smokings. Er komen jurken binnen in overtuigende kleuren en met slepen van indrukwekkende diameters. En dan zeggen ze dat Nederland geen glamour heeft! Samen met bekende, best wel bekende en bijna bekende Nederlanders drentelen we geduldig – hier heeft niemand haast dus wij ook niet - een wat duistere zaal binnen waar later Lou Prince en andere grootheden licht brengen. En gevederde danseressen, die op jaloersmakend-blote-voeten-want-wij-op-hoge-hakken door de zaal huppelen. We lunchen met wat kalkoen, wat wijn en wat nieuwe bekenden - wij leren snel. En nemen nog een scroppino. De Stichting Blijf vrouw presenteert (én realiseert, dat mag gezegd) nobele doelen; ze steunen vrouwen met een levensbedreigende ziekte in sociaal economische moeilijkheden. Dat we in de loterij ten faveure van deze stichting niks winnen, deert dan ook niet want da’s nauwelijks verliezen te noemen. De oesterkoning deelt hoogstpersoonlijk nog wat kaviaar uit samen met drie bloedmooie in gouden jurkjes gestoken Nikita's en de scroppino wordt inmiddels uit karaffen gedronken. Ons besef van tijd is tot een absoluut nulpunt gedaald. Gelukkig maar want er volgt een afterparty en een afterafterparty en…don’t you just LOVE Mondays?!

No stress

Alles is relatief. Ook wat je groen vindt. Wie de naam Kaap Verdië bedacht heeft, komt vermoedelijk uit een gebied met nog minder groen dan deze eilandengroep; Antartica of de Sahara ofzo. Het zijn innemende eilanden met nog innemendere bewoners - die de kreet ‘No stress’ tot landelijke leus verkozen hebben - maar groen zou ik ze niet willen noemen. Noch de eilanden, noch de bewoners; die weten geheel in stijl door vakkundig sissen je aandacht te trekken - meaning no disrespect en veel efficiënter dan “excuse me-en”, spreken vloeiend een waaier aan talen en weten zich ook op de dansvloer meer dan raad. Toegegeven op Santa Antão bevind je je op zekere hoogte opeens in een waar sparrenbos (compleet met dennegeur). Maar dat lijkt toch vooral de uitzondering. Op Sal is het sowieso weinig groen wat de klok slaat. Tenzij je de mojito’s en caipirinha’s meetelt, dan is het een héél groen eiland. Nee, Cabo Viento was toepasselijker geweest. Want waaien, dat doet het op alle eilanden. Inderdaad; aan kite & windsurfers geen gebrek hier. Kaapverdianen zelf zijn vooral op het strand te vinden, zwoegend en zwetend. Om 9 uur ‘s ochtends vliegen de salto’s je al om de oren, en hier en daar een bal. Er wordt zo indrukwekkend gesport en getraind dat je zou verwachten dat op de volgende Olympische Spelen al het goud naar Kaap Verdië gaat. Ik hoop het. En dan noemen we het voortaan Cabo Oro. Niet dat het de Kaapverdianen zelf veel uitmaakt. Die houden zich allemaal strict aan het nationale motto: no stress en nemen nog een groengetinte caipirinha.

Te mooi om waar te zijn

Over pareltjes gesproken...Sommige songs zijn gewoon te mooi om waar te zijn. Zoals Hymn for a new millenium van John Zorn. Je gelooft je oren niet!

In vervoering

Het schijnt dat er veel van zijn. Het schijnt dat er nog meer ter ziele gaan: online magazines. Maar toch duikt er geregeld een pareltje op. Kijk maar naar www.naturellemagazine.nl. Een behoorlijk dik - online kun je natuurlijk lekker los gaan - nummer vol tips waarvan je direct op reis wilt en hmmm culinaire tips om van te watertanden. En interieurs waar je terstond bij wegdroomt…Maar pure toewijding zijn natuurlijk vooral de “39 ways to live and not merely exist” op pagina 58. Met stip op 1: LOVE...Not that we didn't know that! Opmerkelijk wel is nr 31: Stop reading magazines. Die misschien beter negeren…want van mij mag dit magazine een lang virtueel leven beschoren zijn. Voor nu: laat je in vervoering brengen (en niet alleen op pagina 22 en 23:)) & enjoy the moment! Want uiteindelijk is het moment het enige wat je echt hebt. Ieder moment opnieuw, dat dan weer wel.

Heb jij nog iets toe te voegen aan die 39 ways, we SO want to know!

Haagse haiku's

Na diverse jaren aan een nog altijd niet publiceerbare roman, ok diverse romans, te hebben gewerkt, leek het me tijd mezelf een realistischer doel te stellen. Van romans kwam ik via korte verhalen uit bij de haiku. Het Japanse gedicht van drie regels met (soms te) weinig lettergrepen. Leek me wel haalbaar. Die gingen al snel bijna allemaal over Den Haag en Scheveningen. Waar het hart vol van is…Daarmee was een mooi project geboren: de bundel Honderd Haagse haiku’s en zeventien Scheveningse. Vooralsnog ligt mijn deadline eind september dus dat wordt nog behoorlijk doorpennen, zelfs met die paar korte regeltjes. Gelukkig biedt deze mooie stad achter de duinen veel inspiratie; van de Nach tot de Ooievaar, van het Kurhaus tot snackbar De Vrijheid en de Denneweg.

Dan is honderd opeens best weinig. Stel ik mezelf en jullie de vraag: welke Haagse en Scheveningse iconen – plekjes, helden, feestelijkheden, verhalen, symbolen enz – mogen niet ontbreken in zo’n bundel? Help me out!

Oerol (en steeds hoor je de wind...)

Inspiratie is overal heeft wel eens iemand gezegd al ben ik vergeten wie. Misschien was ik het zelf wel. Maar ik zie het in ieder geval keer op keer bewezen. Zoals afgelopen zondag op Oerol wat niet voor niets "overal" betekent en dit jaar als thema had: tien dagen het geluid van een eiland. Daar bezocht ik een installatie in de duinen. Wat zeg ik, meerdere installaties verspreid over een enorme duinvlakte. Ingenieus in elkaar passende constructies van palen met trommels, bellen, ritmische bolletjes en wat dies meer zij die door de wind de meest uiteenlopende geluiden ten gehore brachten, van lieflijk geklingel tot het meest naargeestig gierende gure windgeluid, onderwijl het landschap omtoverend tot een mix van Indiaanse en woestijnsferen van Kill-Bill-achtige allure. Dat je met zo’n ongrijpbaar fenomeen als wind zoiets briljants kunt maken, bewijst eens te meer hoeveel schoonheid nog wacht om ontdekt en gedeeld te worden.

Mijn fotomateriaal is illegaal; ik zag later namelijk iemand het bordje ‘verboden te fotograferen’ fotograferen. Dus je moet het doen met deze beschrijving en volgend jaar zelf naar Oerol natuurlijk!

Yves Saint Laurent, Kenzo en...Dvoot!

Vorige week was ik op Mallorca, eiland van parels en leer. Tenminste dat dacht ik, dat zeggen ze, dat wás zo. Echt waar! Voor een nieuw ontwerp (it’ll be cool, so cool...) liet ik de parels even voor wat ze zijn en ging op zoek in het befaamde Inca, Mekka van de leerindustrie, dat bekend staat om zijn handbewerkte leer en waar schoenenlabel Camper is begonnen én groot geworden. Hoewel er nog steeds hordes toeristen voor het leer naar Inca komen, vond ik na heel goed zoeken precies twee fabrieken. De eigenaar van de eerste vertelde mij in wel heel snel en ononderbroken Spaans terwijl we zijn indrukwekkende bedrijf van voor naar achter (en terug) doorkruisten, dat ie er binnen pak hem beet één jaar waarschijnlijk ook mee gaat ophouden. “Basta” als ik het kort vertaal in semi-Nederlands. Blijft over fabriek nummer 2. Familiebedrijf met een mooie staat van dienst, iets kleiner dan de eerste maar belangrijker: prachtige staaltjes in de wildste kleuren, al dan niet in Italië (neem ik ook genoegen mee) handbewerkt, met en zonder print, stylish en trendy. Bovendien niet de minste speler, dat moet gezegd: Ze werken onder meer voor Lanvin, Kenzo en Yves Saint Laurent. En wellicht binnenkort voor Dvoot. Soms is één goede fabriek namelijk precies genoeg; voor mijn nieuwe ontwerp en om de faam van een heel eiland hoog te houden. 

Art & Jazzroute Scheveningen

Wie de Scheveningse Art & Jazzroute in het weekend van 22 en 23 mei gemist heeft, heeft echt wat gemist. Tegen het décor van wulps lenteweer waren in een allesbehalve traditionele villa aan de Scheveningseweg tal van disciplines te bewonderen. Bezoekers werden vrolijk onthaald door gastheer Boris, een “nep” Jack Russel met “echt” enthousiasme dat je vandaag de dag nog weinig tegenkomt.

Andree Ludolph (www.liubajewels.com) toonde haar zomercollectie. Een stijlvolle mix van in lengte varieerbare colliers, oorhangers en armbandjes, gemaakt van onder meer goud en witgoud in combinatie met zeetinten, hangers van parelmoer, groenige tijgerschelpen (echt waar!), parels en bloedkoraal, maar dan hip. Ook hip maar van leer met kunstige stiksels waren de tassen van Joan van den Hengel (www.dutchpeppers.nl). Genoeg tassen? Hoewel ik twijfel of dat kan (en velen met mij) dan waren er ook nog riemen, armbandjes en tafelkleden tot vazen en schalen aan toe. Geïnteresseerde bezoekers werden getrakteerd op een kleine demonstratie van het maakproces. Minder geïnteresseerden op een glas bubbels met een roze koek; ook in dat opzicht boden we diversiteit. Sommige bezoekers beviel het zo goed of waren zo geïntrigeerd door de innemende doorkijkjes in oude klokken, sigarendoosjes of wat dies meer zij, compleet met bijpassende sokkel, van Nelleke Lettinga (www.nellekelettinga.nl) dat ze spontaan de tijd vergaten. Maar dan was Boris daar om ze vrolijk wakker te schudden. Last but not least waren er mijn Moosja’s - geweldige mouwsjalen in tig kleuren (www.dvoot.nl) - die ik op wel zoveel manieren heb geknoopt dat ik er bijna duizelig van werd, laat staan de toeschouwer. Waaronder overigens filmploegen, (al dan niet deelnemende) kunstenaars en kunstliefhebbers, Scheveningers en mensen van ver daarbuiten (tot en met een zacht g), de kinderen en vriendjes van de kinderen, vriendjes van Boris, het was een komen en gaan, zoals dat hoort. Het deed ons zo nu en dan de jazz bijna (bijna!) vergeten maar het was een kunstroute op zich.

Voor de visueel ingestelden:

De mannensjaal

Mannen en sjaals; het blijft een gevoelig onderwerp. Zo ontmoette ik onlangs weer een man wiens voorhoofd een diepe frons vertoonde toen het onderwerp mannensjaals werd aangesneden (door mij, geef ik grif toe). “Mannensjaal” was een contradictio in terminis zei de frons. ‘Mannen dragen geen sjaals,’ stelde hij. ‘Omdat ze nog niet zoveel te kiezen hebben,’ verklaarde ik. Vol overtuiging - biertje stevig in de hand geklemd – sloeg hij de vriend rechts van hem op de borst: ‘Heb jij een sjaal?’ Vriend glimlachte: ‘Tuurlijk, een paar zelfs.’ Ik deed serieus mijn best maar ook ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. De frons verdiepte zich. ‘En jij dan?’ Hij richtte zich tot zijn broer die het gesprek niet gevolgd had. ‘Wat?’ vroeg de broer. ‘Heb jij een sjaal?’ Stralend, een beetje trots zelfs, antwoordde broerlief: ‘Jaha, ik heb een sjaal. Fijn man!’ De frons vervormde tot een vraagteken. Zijn bloedeigen broer! Argwanend, lichtelijk verontwaardigd en vol ongeloof bekeek hij zijn maten. Een tweede vriend viel de broer bij: ‘Ik heb een hekel aan zo’n jas. Een sjaal is precies genoeg.’

‘Maar...maar dat zit zo hier,’ zei de frons terwijl hij onhandig met zijn handen rond zijn nek bewoog. Hij morste wat bier terwijl hij probeerde de mannelijkheid van zijn vrienden hoog te houden. Vriend één, nog steeds met glimlach: ‘Ja, dat breekt een beetje,’ terwijl hij op zijn overhemd en jeans wees. Dit fashion statement werd de frons teveel zag ik en besloot vers bier voor hem te halen. Daarbij beloofde ik plechtig vooral hele stoere mannensjaals te zullen ontwerpen. Bij deze aan jullie allemaal! Hoor graag de do’s & don’ts of je er nu klaar voor bent of niet.

You & your Moosja

Callista met Moosja: in jeans met stylish black!

Wij zijn benieuwd naar jouw outfit met Moosja. Stuur je foto daarom naar noah@dvoot.nl.
Wie weet staat jouw styling tip straks hier...

Cinema

Gisteren ging ik naar de cinema…zo begint een liedje (Liefde voor muziek) van Raymond van het Groenewoud. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Wat er wel toe doet, is de film die ik zag: Never let me go. Als je zin hebt in een ontspannen avondje film kijken, moet je deze overslaan. Zwart was ie, héél zwart. Maar wel raak. Ethische kwesties te over, zonder belerend te worden. Om maar een greep te doen: hoeveel is een ziektevrije samenleving waard? Hoe menselijk is het een ander niet te gunnen wat je zelf niet hebt? Hoe meet je echte liefde? Waarom mag je dieren wel aandoen wat je mensen niet aan mag doen? Hoeveel verschillen mensenlevens werkelijk van elkaar? Hoeveel tijd heb je in één leven? Toegegeven, echt vrolijk kom je niet naar buiten. Maar de kracht van dit meesterwerk - geschreven door Kazuo Ishiguro en gefilmd door Mark Romanek - is dat je door zoveel wezenlijke thema’s (en mooie beelden bovendien) echt gevoed wordt. Je komt er rijker uit dan je erin gaat. En dat voor de prijs van een bioscoopkaartje…daar word je dan weer vrolijk van!

Schrijverscafé

Gisteren was ik bij het Schrijverscafé in het Koorenhuis. Diverse voordrachten van columns, verhalen en een enkel gedicht wisselden elkaar af. Feilloze techniek (dat alleen al: thumbs up!), ontspannen sfeertje. Aankleding helemaal in stijl met precies de juiste fauteuils, goede foute boeken en nog betere foute schemerlampen. Heel literair-;) Vrolijke muzikale intermezzo’s maakten het geheel compleet. We want more!

En oh ja, wat ik voorlas? Mijn gedicht geschreven naar aanleiding van de weigering half maart van de Libische oppositiewoordvoerder, Mustafa Gheriani, om met Khadaffi te praten. De opdracht voor het gedicht was tegen "zogenaamde dichtregels" in te schrijven, in mijn geval: zoveel mogelijk rijm gebruiken. The result:

Moord is het enige woord

Moord is het enige woord

Dat van Khadaffi wordt gehoord

Getikt, geflipt, gestoord,

Gezocht voor volkerenmoord

Wil niet weten van wijken

Of iets wat op toegeven zou lijken

Schuilend achter menselijke dijken

En de wereld…maar toekijken

Vol overgave en gezwind

Volgen aanhangers van zijn bewind

Alles wat dit grote kind -

Nauwelijks een leider - verzint

Daarom bidden wij tot alle staten

Om het praten met deze fanaten

maar vooral te laten

Gooi gewoon nog wat granaten

Want moord is het enige woord

Dat door Khadaffi wordt gehoord.

Land van de lassi

India. Land van mijn dromen, land van het onverwachte, land van tegenstellingen, van chaos, lawaai en stank, van lassi, yoga en mystiek. Land van veel armoede maar ook van rijke kleuren en geuren, rijke stoffen en een o zo rijke keuken. Het heeft mijn hart gestolen al lang lang geleden. Maar zaken deed ik er liever niet. Tot ik iemand tegenkwam, wiens familie al decennia - zo niet langer - in de mode zit. Toevallig…Samen bespraken we de productiemogelijkheden in India. Hij vindt het namelijk leuk als iets naar India gaat en laat ik het nou leuk vinden als iets uit India komt. Bij voorkeur heel veel sjaals...

Spannend!

Gisteravond ging ik voor het eerst naar de algemene ledenvergadering van de kunstenaarsvereniging waar ik stiekem toch al weer een tijdje lid van ben (voor de nieuwsgierigen: www.kunstenaarsinhetstatenkwartier.nl). Al zijn de leden stuk voor stuk getalenteerde kunstenaars en niet de minst intrigerende figuren, ik verwachtte niet een héél spannende bijeenkomst. We hebben het wel over een algemene ledenvergadering. Mis, mis, mis! De villa waar deze sessie plaatsvond, had ‘übercool’ written all over it. In kapitalen. Van buiten “gewoon” een mooie, wat klassieke villa, van binnen het onmiskenbare onderkomen van een ware (levens)kunstenaar. Na de warme ontvangst door mijn eigen overbuurvrouw die zich voor de gelegenheid aan de deur gepositioneerd had (begrijpelijk, in dit geval een erebaantje) begaf ik me door het trappenhuis naar boven. Te beschrijven valt het bijna niet, dus foto’s waren leuk geweest maar dat zou een beetje misplaatst zijn en bovendien was ik zo onder de indruk dat ik niet eens aan plaatjes schieten gedacht heb: Wanden van een mij onbekend materiaal die reikten tot in wat oneindigheid leek en daar lichtjes lieten schijnen op het heerlijk hoge plafond. De grond onder mijn voeten: een vloer waar je het zwembad dat op de verdieping eronder lag, doorheen kon zien. Even dacht ik dat ik wat zeldzame vissen zag zwemmen maar dat moet mijn op hol geslagen fantasie geweest zijn. De gordijnen besloten zelfstandig en synchroon te sluiten. Dat was geen fantasie! Manden zo groot dat er onder meer diverse steps van de kids in lagen, maar een fiets had volgens mij ook gepast. Op het levensgrote schilderij van het Scheveningse strand waarop ik uitzicht had, waande je je op een magische plek in vervlogen tijden in plaats van op een maandagavond in april bij om het even wat voor vergadering.

Toen ook nog de vrolijke hond (iets Jack Russelachtigs?) besloot een plekje recht voor het gezelschap te vinden om uitgebreid – al kwispelend - de menigte in zich op te nemen, was ik definitief verkocht. Blijkt de verbouwing ook nog door de aannemersman van mijn achterbuurvrouw (heb je, hè, met een wijkvereniging) gedaan te zijn. Hoeveel creatief talent kun je hebben op die paar vierkante kilometer?

Maar wacht! Met de inrichting en hondlief zijn we er nog niet. Ook de leren tassen en riemen met fluorescerende stiksels van de lady of the mansion, Joan van den Hengel, spreken tot de verbeelding. Of liever nog de tafelkleden van leer: stoer, origineel en praktisch. Jaloers dat ik het zelf niet verzonnen heb. Kekke - dat woord is hier uitgevonden - kunstwerken met wederom leer en andere materialen aan die toch al zo magistrale wanden. Blijkt allemaal slechts een greep uit het assortiment; vergaap je zelf maar: www.dutchpeppers.nl.

Van de vergadering heb ik wat vlagen meegekregen (volgens mij ging het heel goed) maar wat vind ik het spannend, zo’n algemene ledenvergadering. Te gek!

Tas van Dutch Peppers door Joan van den Hengel

Show, don't tell

Laatst las ik dat iemand –volgens mij was het Fred de la Bret(oniere) - passie een uitgekauwd woord vond (of iets van die strekking). Ik moet zeggen dat ik vind dat ie gelijk heeft. Net als inspiratie. En da’s best lastig als je zelf een bedrijf hebt waarin het draait om passie en inspiratie. Maar ja, in welk bedrijf draait het daar niet om? Dat is precies waarom het zo uitgekauwd is.

Gelukkig voor mij is het woord uitgekauwd niet dat wat ermee wordt aangeduid. Want genoeg inspiratie hebben maar slechts de lucky few, laat staan teveel inspiratie. En laat helemaal staan passie. Ik hoor niet heel veel mensen zeggen: ‘Pfff, ik had echt weer zoveel passie, heel irritant!’

Wel te weinig tijd om al je inspiratie cq passie waar te maken. Maar dat is een ander hoofdstuk. Kom ik op terug als ik The 4-hour workweek van Timothy Ferris gelezen heb. Tja, ik loop een beetje achter. Dat krijg je met al die inspiratie. Heel vervelend.

Al met al krijg ik er een beetje een "show, don't tell" gevoel bij. Dus voorlopig ga ik maar gewoon door met mijn Grote Passies en wie weet nog een beetje inspiratie maar dat vooral niet teveel zeggen. Ssst!

Iedereen kan er leuk uitzien (en dat mag best!)

Het lijkt wel of het verboden is in Nederland: er goed/bijzonder/leuk/frivool uitzien. Als we in Italië of Parijs zijn, verlustigen we ons schaamteloos aan de zomaar in het wild rondparaderende modieuze menigte waarbij we dan regelmatig verzuchten dat “zij” zoveel smaak hebben. Alsof wat daar voor handen is, niet hier voor handen zou zijn. Alsof een Italiaan zich wel in een mooi pakje kan hijsen en een gezonde Hollander niet. Ik denk copy paste en je bent al een heel eind…Maar het is geen kwestie van niet kunnen, het is een kwestie van niet mogen. Afgelopen zaterdag hoorde ik Claudia de Breij in een overigens meer dan geniale show zeggen dat vrouwen helemaal geen mannen nodig hebben om ze te onderdrukken omdat ze dat prima zelf kunnen (Claudia kan daarover briljant tekst, uitleg én mimiek geven. Go, Claudia, go!). Maar datzelfde principe geldt ook voor uiterlijkheden: Wie er ook maar een beetje goed uitziet bínnen de eigen landsgrenzen, hoeft niet op bewonderend gezucht te rekenen maar op kritische blikken, verwarde vragen, zeg nog net geen lijfstraffen. Zelfs als je niet eens je best doet, is t al snel te veel: Laatst vroeg iemand of ik nog naar een feestje moest toen ik bij een regulier avondprogramma in een doorsnee spijkerbroek en een trui met een - nota bene subtiel - glittertje kwam aanzetten. De trui lag al zo’n 20 jaar – minstens! – in mijn kast, had ik al 10 jaar niet gedragen en had al zeker 1000 keer bijna bij het Leger des Heils gelegen. Ik kon het me nauwelijks voorstellen maar blijkbaar zei mijn oudbakken, simpele glittertrui: ‘Feest!’

Ook veel gehoord is: 'Ja, maar dit zit lekker.' Alsof alles wat er leuk uitziet per definitie niet lekker zit (neem dan een Moosja-;)). En vice versa. Natuurlijk lopen 12 cm hoge hakken niet lekker op kinderkopjes maar moet je opletten wat die hakken allemaal voor elkaar krijgen. Daar kom je verder op dan op je…nou ja, vul zelf maar in. Ok, je hoeft er niet (altijd) als een modepopje bij te lopen en al helemaal niet volgens zogenaamde regeltjes maar iedereen kan er goed/bijzonder/leuk/frivool uitzien en dat mag best!