Alles is relatief. Ook wat je groen vindt. Wie de naam Kaap Verdië bedacht heeft, komt vermoedelijk uit een gebied met nog minder groen dan deze eilandengroep; Antartica of de Sahara ofzo. Het zijn innemende eilanden met nog innemendere bewoners - die de kreet ‘No stress’ tot landelijke leus verkozen hebben - maar groen zou ik ze niet willen noemen. Noch de eilanden, noch de bewoners; die weten geheel in stijl door vakkundig sissen je aandacht te trekken - meaning no disrespect en veel efficiënter dan “excuse me-en”, spreken vloeiend een waaier aan talen en weten zich ook op de dansvloer meer dan raad. Toegegeven op Santa Antão bevind je je op zekere hoogte opeens in een waar sparrenbos (compleet met dennegeur). Maar dat lijkt toch vooral de uitzondering. Op Sal is het sowieso weinig groen wat de klok slaat. Tenzij je de mojito’s en caipirinha’s meetelt, dan is het een héél groen eiland. Nee, Cabo Viento was toepasselijker geweest. Want waaien, dat doet het op alle eilanden. Inderdaad; aan kite & windsurfers geen gebrek hier. Kaapverdianen zelf zijn vooral op het strand te vinden, zwoegend en zwetend. Om 9 uur ‘s ochtends vliegen de salto’s je al om de oren, en hier en daar een bal. Er wordt zo indrukwekkend gesport en getraind dat je zou verwachten dat op de volgende Olympische Spelen al het goud naar Kaap Verdië gaat. Ik hoop het. En dan noemen we het voortaan Cabo Oro. Niet dat het de Kaapverdianen zelf veel uitmaakt. Die houden zich allemaal strict aan het nationale motto: no stress en nemen nog een groengetinte caipirinha.
