Schrijverscafé

Gisteren was ik bij het Schrijverscafé in het Koorenhuis. Diverse voordrachten van columns, verhalen en een enkel gedicht wisselden elkaar af. Feilloze techniek (dat alleen al: thumbs up!), ontspannen sfeertje. Aankleding helemaal in stijl met precies de juiste fauteuils, goede foute boeken en nog betere foute schemerlampen. Heel literair-;) Vrolijke muzikale intermezzo’s maakten het geheel compleet. We want more!

En oh ja, wat ik voorlas? Mijn gedicht geschreven naar aanleiding van de weigering half maart van de Libische oppositiewoordvoerder, Mustafa Gheriani, om met Khadaffi te praten. De opdracht voor het gedicht was tegen "zogenaamde dichtregels" in te schrijven, in mijn geval: zoveel mogelijk rijm gebruiken. The result:

Moord is het enige woord

Moord is het enige woord

Dat van Khadaffi wordt gehoord

Getikt, geflipt, gestoord,

Gezocht voor volkerenmoord

Wil niet weten van wijken

Of iets wat op toegeven zou lijken

Schuilend achter menselijke dijken

En de wereld…maar toekijken

Vol overgave en gezwind

Volgen aanhangers van zijn bewind

Alles wat dit grote kind -

Nauwelijks een leider - verzint

Daarom bidden wij tot alle staten

Om het praten met deze fanaten

maar vooral te laten

Gooi gewoon nog wat granaten

Want moord is het enige woord

Dat door Khadaffi wordt gehoord.

Land van de lassi

India. Land van mijn dromen, land van het onverwachte, land van tegenstellingen, van chaos, lawaai en stank, van lassi, yoga en mystiek. Land van veel armoede maar ook van rijke kleuren en geuren, rijke stoffen en een o zo rijke keuken. Het heeft mijn hart gestolen al lang lang geleden. Maar zaken deed ik er liever niet. Tot ik iemand tegenkwam, wiens familie al decennia - zo niet langer - in de mode zit. Toevallig…Samen bespraken we de productiemogelijkheden in India. Hij vindt het namelijk leuk als iets naar India gaat en laat ik het nou leuk vinden als iets uit India komt. Bij voorkeur heel veel sjaals...

Spannend!

Gisteravond ging ik voor het eerst naar de algemene ledenvergadering van de kunstenaarsvereniging waar ik stiekem toch al weer een tijdje lid van ben (voor de nieuwsgierigen: www.kunstenaarsinhetstatenkwartier.nl). Al zijn de leden stuk voor stuk getalenteerde kunstenaars en niet de minst intrigerende figuren, ik verwachtte niet een héél spannende bijeenkomst. We hebben het wel over een algemene ledenvergadering. Mis, mis, mis! De villa waar deze sessie plaatsvond, had ‘übercool’ written all over it. In kapitalen. Van buiten “gewoon” een mooie, wat klassieke villa, van binnen het onmiskenbare onderkomen van een ware (levens)kunstenaar. Na de warme ontvangst door mijn eigen overbuurvrouw die zich voor de gelegenheid aan de deur gepositioneerd had (begrijpelijk, in dit geval een erebaantje) begaf ik me door het trappenhuis naar boven. Te beschrijven valt het bijna niet, dus foto’s waren leuk geweest maar dat zou een beetje misplaatst zijn en bovendien was ik zo onder de indruk dat ik niet eens aan plaatjes schieten gedacht heb: Wanden van een mij onbekend materiaal die reikten tot in wat oneindigheid leek en daar lichtjes lieten schijnen op het heerlijk hoge plafond. De grond onder mijn voeten: een vloer waar je het zwembad dat op de verdieping eronder lag, doorheen kon zien. Even dacht ik dat ik wat zeldzame vissen zag zwemmen maar dat moet mijn op hol geslagen fantasie geweest zijn. De gordijnen besloten zelfstandig en synchroon te sluiten. Dat was geen fantasie! Manden zo groot dat er onder meer diverse steps van de kids in lagen, maar een fiets had volgens mij ook gepast. Op het levensgrote schilderij van het Scheveningse strand waarop ik uitzicht had, waande je je op een magische plek in vervlogen tijden in plaats van op een maandagavond in april bij om het even wat voor vergadering.

Toen ook nog de vrolijke hond (iets Jack Russelachtigs?) besloot een plekje recht voor het gezelschap te vinden om uitgebreid – al kwispelend - de menigte in zich op te nemen, was ik definitief verkocht. Blijkt de verbouwing ook nog door de aannemersman van mijn achterbuurvrouw (heb je, hè, met een wijkvereniging) gedaan te zijn. Hoeveel creatief talent kun je hebben op die paar vierkante kilometer?

Maar wacht! Met de inrichting en hondlief zijn we er nog niet. Ook de leren tassen en riemen met fluorescerende stiksels van de lady of the mansion, Joan van den Hengel, spreken tot de verbeelding. Of liever nog de tafelkleden van leer: stoer, origineel en praktisch. Jaloers dat ik het zelf niet verzonnen heb. Kekke - dat woord is hier uitgevonden - kunstwerken met wederom leer en andere materialen aan die toch al zo magistrale wanden. Blijkt allemaal slechts een greep uit het assortiment; vergaap je zelf maar: www.dutchpeppers.nl.

Van de vergadering heb ik wat vlagen meegekregen (volgens mij ging het heel goed) maar wat vind ik het spannend, zo’n algemene ledenvergadering. Te gek!

Tas van Dutch Peppers door Joan van den Hengel

Show, don't tell

Laatst las ik dat iemand –volgens mij was het Fred de la Bret(oniere) - passie een uitgekauwd woord vond (of iets van die strekking). Ik moet zeggen dat ik vind dat ie gelijk heeft. Net als inspiratie. En da’s best lastig als je zelf een bedrijf hebt waarin het draait om passie en inspiratie. Maar ja, in welk bedrijf draait het daar niet om? Dat is precies waarom het zo uitgekauwd is.

Gelukkig voor mij is het woord uitgekauwd niet dat wat ermee wordt aangeduid. Want genoeg inspiratie hebben maar slechts de lucky few, laat staan teveel inspiratie. En laat helemaal staan passie. Ik hoor niet heel veel mensen zeggen: ‘Pfff, ik had echt weer zoveel passie, heel irritant!’

Wel te weinig tijd om al je inspiratie cq passie waar te maken. Maar dat is een ander hoofdstuk. Kom ik op terug als ik The 4-hour workweek van Timothy Ferris gelezen heb. Tja, ik loop een beetje achter. Dat krijg je met al die inspiratie. Heel vervelend.

Al met al krijg ik er een beetje een "show, don't tell" gevoel bij. Dus voorlopig ga ik maar gewoon door met mijn Grote Passies en wie weet nog een beetje inspiratie maar dat vooral niet teveel zeggen. Ssst!

Iedereen kan er leuk uitzien (en dat mag best!)

Het lijkt wel of het verboden is in Nederland: er goed/bijzonder/leuk/frivool uitzien. Als we in Italië of Parijs zijn, verlustigen we ons schaamteloos aan de zomaar in het wild rondparaderende modieuze menigte waarbij we dan regelmatig verzuchten dat “zij” zoveel smaak hebben. Alsof wat daar voor handen is, niet hier voor handen zou zijn. Alsof een Italiaan zich wel in een mooi pakje kan hijsen en een gezonde Hollander niet. Ik denk copy paste en je bent al een heel eind…Maar het is geen kwestie van niet kunnen, het is een kwestie van niet mogen. Afgelopen zaterdag hoorde ik Claudia de Breij in een overigens meer dan geniale show zeggen dat vrouwen helemaal geen mannen nodig hebben om ze te onderdrukken omdat ze dat prima zelf kunnen (Claudia kan daarover briljant tekst, uitleg én mimiek geven. Go, Claudia, go!). Maar datzelfde principe geldt ook voor uiterlijkheden: Wie er ook maar een beetje goed uitziet bínnen de eigen landsgrenzen, hoeft niet op bewonderend gezucht te rekenen maar op kritische blikken, verwarde vragen, zeg nog net geen lijfstraffen. Zelfs als je niet eens je best doet, is t al snel te veel: Laatst vroeg iemand of ik nog naar een feestje moest toen ik bij een regulier avondprogramma in een doorsnee spijkerbroek en een trui met een - nota bene subtiel - glittertje kwam aanzetten. De trui lag al zo’n 20 jaar – minstens! – in mijn kast, had ik al 10 jaar niet gedragen en had al zeker 1000 keer bijna bij het Leger des Heils gelegen. Ik kon het me nauwelijks voorstellen maar blijkbaar zei mijn oudbakken, simpele glittertrui: ‘Feest!’

Ook veel gehoord is: 'Ja, maar dit zit lekker.' Alsof alles wat er leuk uitziet per definitie niet lekker zit (neem dan een Moosja-;)). En vice versa. Natuurlijk lopen 12 cm hoge hakken niet lekker op kinderkopjes maar moet je opletten wat die hakken allemaal voor elkaar krijgen. Daar kom je verder op dan op je…nou ja, vul zelf maar in. Ok, je hoeft er niet (altijd) als een modepopje bij te lopen en al helemaal niet volgens zogenaamde regeltjes maar iedereen kan er goed/bijzonder/leuk/frivool uitzien en dat mag best!