Spannend!

Gisteravond ging ik voor het eerst naar de algemene ledenvergadering van de kunstenaarsvereniging waar ik stiekem toch al weer een tijdje lid van ben (voor de nieuwsgierigen: www.kunstenaarsinhetstatenkwartier.nl). Al zijn de leden stuk voor stuk getalenteerde kunstenaars en niet de minst intrigerende figuren, ik verwachtte niet een héél spannende bijeenkomst. We hebben het wel over een algemene ledenvergadering. Mis, mis, mis! De villa waar deze sessie plaatsvond, had ‘übercool’ written all over it. In kapitalen. Van buiten “gewoon” een mooie, wat klassieke villa, van binnen het onmiskenbare onderkomen van een ware (levens)kunstenaar. Na de warme ontvangst door mijn eigen overbuurvrouw die zich voor de gelegenheid aan de deur gepositioneerd had (begrijpelijk, in dit geval een erebaantje) begaf ik me door het trappenhuis naar boven. Te beschrijven valt het bijna niet, dus foto’s waren leuk geweest maar dat zou een beetje misplaatst zijn en bovendien was ik zo onder de indruk dat ik niet eens aan plaatjes schieten gedacht heb: Wanden van een mij onbekend materiaal die reikten tot in wat oneindigheid leek en daar lichtjes lieten schijnen op het heerlijk hoge plafond. De grond onder mijn voeten: een vloer waar je het zwembad dat op de verdieping eronder lag, doorheen kon zien. Even dacht ik dat ik wat zeldzame vissen zag zwemmen maar dat moet mijn op hol geslagen fantasie geweest zijn. De gordijnen besloten zelfstandig en synchroon te sluiten. Dat was geen fantasie! Manden zo groot dat er onder meer diverse steps van de kids in lagen, maar een fiets had volgens mij ook gepast. Op het levensgrote schilderij van het Scheveningse strand waarop ik uitzicht had, waande je je op een magische plek in vervlogen tijden in plaats van op een maandagavond in april bij om het even wat voor vergadering.

Toen ook nog de vrolijke hond (iets Jack Russelachtigs?) besloot een plekje recht voor het gezelschap te vinden om uitgebreid – al kwispelend - de menigte in zich op te nemen, was ik definitief verkocht. Blijkt de verbouwing ook nog door de aannemersman van mijn achterbuurvrouw (heb je, hè, met een wijkvereniging) gedaan te zijn. Hoeveel creatief talent kun je hebben op die paar vierkante kilometer?

Maar wacht! Met de inrichting en hondlief zijn we er nog niet. Ook de leren tassen en riemen met fluorescerende stiksels van de lady of the mansion, Joan van den Hengel, spreken tot de verbeelding. Of liever nog de tafelkleden van leer: stoer, origineel en praktisch. Jaloers dat ik het zelf niet verzonnen heb. Kekke - dat woord is hier uitgevonden - kunstwerken met wederom leer en andere materialen aan die toch al zo magistrale wanden. Blijkt allemaal slechts een greep uit het assortiment; vergaap je zelf maar: www.dutchpeppers.nl.

Van de vergadering heb ik wat vlagen meegekregen (volgens mij ging het heel goed) maar wat vind ik het spannend, zo’n algemene ledenvergadering. Te gek!

Tas van Dutch Peppers door Joan van den Hengel