HIP

Als je niet weet wat het is, denk je in eerste instantie aan iets medisch, waarschijnlijk iets pijnlijks of zelfs iets gevaarlijks chemisch. In tweede instantie misschien nog aan een politieke strategie, het nieuwste HRM beleid of een geheime staatsgreep. Niets van dat alles, wel zwaar onderschat en soms zelfs gehekeld: interpunctie beter bekend als leestekens. Leestekens zijn als stopwoordjes, iedereen heeft wel een favoriet. Sommige mensen strooien met komma’s alsof het niets is zodat je struikelend door een zin moet, anderen plaatsen niet eens een punt. En toch kan zo’n minuscuul haakje, streepje of accent ieder verschil maken.

Vergelijk deze twee zinnen maar:

Hij zat op haar schoot en viel in slaap.

Hij zat op haar, schoot en viel in slaap.

Of een ander bekend voorbeeld:

Woman, without her man, is nothing

Woman: without her, man is nothing.

Reden dus voor wat extra aandacht voor interpunctie in Het Interpunctie Project (HIP). Daarin worden 10 leestekens uitgelicht, doorgelicht en toegedicht. Overigens zijn er meer mensen die het leesteken een warm hart toedragen. Dichter, schrijver en componist Drs. P heeft ooit een liedje geschreven waarin hij in zes coupletten de dubbele punt bezingt. En welbeschouwd is zes coupletten misschien nog weinig voor zoiets wonderlijks als een leesteken want met zo’n schamel streepje of puntje zeg je soms meer dan met hele zinsconstructies. In dit social media tijdperk kun je zelfs emoties uitdrukken met de combinatie van wat tekens. Hoogste tijd dus voor een ode, hoogste tijd voor HIP. Wat is jouw favoriete leesteken?

Hier het beletselteken van HIP:

Kintsugi of de kunst van het mooier herstellen dan het was

Soms ontdek je een wereld achter iets waar je dat niet verwacht. Neem nou Kintsugi, de uit Japan - wat komt er toch veel briljants uit dat land - afkomstige methode waarbij kapot porselein hersteld wordt met bladgoud. Resultaat zijn borden, vazen, kommen en ander moois met een soms intensief soms juist subtiel lijnenspel van goud. Altijd gedacht dat het puur decoratief was, blijkt het in eerste instantie functioneel. Of zouden ze die borden expres kapot laten vallen voor Kintsugidoeleinden? Dat kan natuurlijk. Want eerlijk is eerlijk met die willekeur van gouden lijnen krijgen de objecten nou net dat beetje of zeg maar gerust véél extra. En dat is precies wat de Japanners beogen want iets wat beschadigd geraakt is, een verhaal heeft, beschouwen ze als waardevoller dan daarvoor. Daar hebben ze wel een beetje een punt. En het mooie is, dat je Kintsugi overal op kunt toepassen.

Net toen ik me afvroeg hoeveel het zou kosten om bijvoorbeeld gaten in het wegdek met bladgoud te vullen, realiseerde ik me dat wildbreiers daar al een prachtoplossing voor hebben; zij vullen de straten met kleurrijke breisels. Grijs met vrolijk.

En naaide je moeder vroeger vooral uit economische overwegingen kniestukken op je broek of overhemd, tegenwoordig koop je je hippe trui al in de winkel met wat exta’s op je elleboog. Kintsugi uit voorzorg!

Maar het hoeft niet alleen mooi of leuk te zijn, bedacht ik me. Het kan ook lekker zijn.

Zo lukt het mij nooit om een cake te bakken zonder dat ie bovenop scheurt. Ligt niet aan mij natuurlijk maar aan de oven. Maar toch…jammer jammer. Nu niet meer. Want de volgende keer doe ik er Kintsugistyle wat pure chocola in. Of spijs, of butterscotch. Is me om het even.

En wat te doen met een gebroken hart? Lijm je dat ook niet het beste met onvervalste, zwaarware-en-daarom-juist-zo-lichte sprankelende liefde als ware het bladgoud? Hoeveel gouden lijntjes telt jouw hart? Als je dat bedenkt, biedt zelfs een gebroken hart weer perspectief.

Summerschool

Summerschool. Het is net zo leuk als het klinkt. Vorige week volgde ik bij De Redactie in Monnickendam (of all places:)) twee dagen Summerschool. Na weken regen, ging de zon spontaan schijnen. En ik leerde ook nog wat.

Digital Storytelling is het principe waarbij je gebruik maakt van de kracht van verhalen en al naar gelang je doelgroep een of meerdere (of desgewenst gewoon allemaal) van die mooie sociale media inzet, van Facebook tot Pinterest en van Linkedin tot YouTube. Nu nog een spannend verhaal maken…

Bijna haaks daarop en juist daarom zo’n mooie aanvulling was Schrijven voor Google waarbij vooral telt hoe dat verhaal scoort op een zoekmachine. Mooi verhaal of minder mooi verhaal, daar kijkt Google niet zo naar.

De kunst is om natuurlijk die gulden middenweg te vinden. Een paar tips van de meester, lekker door elkaar:

1) Plaats geen losse posts maar bouw je verhaal op in de tijd.

2) Wat wil je nou eigenlijk met jouw webpagina ofwel wat is het doel? (informeren, verkopen, betrekken)

3) Zoek uit waar jouw doelgroep op googelt, daar moeten ze je dus ook op kunnen vinden.

4) Google is gek op linkjes dus gewoon doorverwijzen, wie weet verwijst er op een dag nog iemand terug ook. Eerst geven...

5) Wil je meer weten? Dan is een dagje Summerschool misschien ook leuk voor jou.

Daarna krijg je het lekker druk want dan wil je opeens heel je website anders en al die sociale media zinvol gebruiken. Maar ach, dan heb je straks in de winter tenminste ook wat te doen.

En het mooiste is dat je meteen de haven van Monnickendam een keer gezien hebt. Either way you win.

De pracht van de Preikestolen

Het mooie van yoga en meditatie is dat je het werkelijk overal kunt doen. En toch oefenen we het liefst op de mooiste plekjes (en neem ons dat eens kwalijk). Sommige plekken zijn zo overweldigend mooi dat je er sowieso stil van wordt, zoals hier op de duizelingwekkende hoogte van de Preikestolen in Noorwegen met een waanzinnig uitzicht over het fjord.

Wat is eigenlijk jouw favoriete yogaplek?

Eng, lastig en ondoorgrondelijk

Veel mensen vinden poëzie eng, lastig en ondoorgrondelijk. Of een combinatie daarvan. En dat is het soms ook of misschien zelfs vaak. Maar soms ook niet, zoals in het geval van Ingmar Heytze. Als geen ander vlecht ie met jaloersmakend - of is het slechts ogenschijnlijk? - gemak herkenbare situaties van eenvoudige maar zwierende zinnen die je blij maken. Niet omdat het allemaal altijd even leuk is maar omdat hij er maar mooi iets moois van weet te maken. Zoals:

Aan de liefste onbekende

Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken.

Ik dank de sterren en de maan

dat iedereen die komt en gaat

de diepste sporen achterlaat, behalve jij,

dat jij mijn deuren, dicht of open,

steeds voorbijgelopen bent.

Het is maar goed dat je me niet herkent.

Kussen onder straatlantaarns

en samen dwalen door de regen,

wéér veliefd zijn, wéér verliezen,

bijna sterven van verdriet –

dat hoeft nu allemaal nog niet.

Ik ben nog niet aan ons gehecht.

Ik kijk bepaald niet naar je uit.

Neem de tijd, als je dat wilt,


Wacht een maand, een jaar,

de eeuwigheid en één seconde meer -

maar kom, voor ik mijn ogen sluit.

Of niet minder toegankelijk, noch minder briljant: Aan de bruid en wat ik nog steeds een geniale vind: Als je nu nog, over het Zeilmeisje. Of...weet je wat, kijk gewoon zelf op www.ingmarheytze.nl. Wie liever luistert dan leest, moet vooral op www.dichtbijgijs.nl de video's bekijken want als iemand het mooi kan voordragen, is het Gijs ter Haar wel. Wie de smaak te pakken heeft, klikt hier voor nog veel meer inspiratie. Lijken me al met al mooie aanraders om deze Nationale Gedichtendag (=vandaag) mee te beginnen. En wie een voorbeeld weet van andere briljante dichters (ja ja, er zijn er meer) die evenmin eng, lastig en ondoorgrondelijk zijn, laat het ons weten!

BTW: het Zeilmeisje na alle stilte na de storm...weer veilig aangemeerd. Zie je wel!

I DO like Mondays

We schrijven een maandagochtend in december. Het is koffietijd, guur, grijs en het regent en ik trek mijn galajurk aan. Onderweg sjort Vriendin nog wat aan haar panty terwijl mijn hak in mijn jurk blijft haken door verraderlijke rukwinden. Nadat we over de rode loper zijn gestruikeld euh gewandeld, poseren we geduldig voor een leger fotografen. Een half uur later ziet alles er met de eerste scroppino in de hand uiterst zonnig uit - ik heb in mijn hele leven niet zoveel scroppino's gezien, laat staan gedronken als op de inmiddels befaamde Society Lunch van Tony Tetro in het Hilton Hotel in het hart van de hofstad. Terwijl ik in mijn eerste truffel bijt van de enige echte Truffelkoning en Vriendin ontbijt met een toastje room & verse zalm, glimmen de pailletten ons tegemoet evenals de keurige lakschoenen onder talloze smokings. Er komen jurken binnen in overtuigende kleuren en met slepen van indrukwekkende diameters. En dan zeggen ze dat Nederland geen glamour heeft! Samen met bekende, best wel bekende en bijna bekende Nederlanders drentelen we geduldig – hier heeft niemand haast dus wij ook niet - een wat duistere zaal binnen waar later Lou Prince en andere grootheden licht brengen. En gevederde danseressen, die op jaloersmakend-blote-voeten-want-wij-op-hoge-hakken door de zaal huppelen. We lunchen met wat kalkoen, wat wijn en wat nieuwe bekenden - wij leren snel. En nemen nog een scroppino. De Stichting Blijf vrouw presenteert (én realiseert, dat mag gezegd) nobele doelen; ze steunen vrouwen met een levensbedreigende ziekte in sociaal economische moeilijkheden. Dat we in de loterij ten faveure van deze stichting niks winnen, deert dan ook niet want da’s nauwelijks verliezen te noemen. De oesterkoning deelt hoogstpersoonlijk nog wat kaviaar uit samen met drie bloedmooie in gouden jurkjes gestoken Nikita's en de scroppino wordt inmiddels uit karaffen gedronken. Ons besef van tijd is tot een absoluut nulpunt gedaald. Gelukkig maar want er volgt een afterparty en een afterafterparty en…don’t you just LOVE Mondays?!

No stress

Alles is relatief. Ook wat je groen vindt. Wie de naam Kaap Verdië bedacht heeft, komt vermoedelijk uit een gebied met nog minder groen dan deze eilandengroep; Antartica of de Sahara ofzo. Het zijn innemende eilanden met nog innemendere bewoners - die de kreet ‘No stress’ tot landelijke leus verkozen hebben - maar groen zou ik ze niet willen noemen. Noch de eilanden, noch de bewoners; die weten geheel in stijl door vakkundig sissen je aandacht te trekken - meaning no disrespect en veel efficiënter dan “excuse me-en”, spreken vloeiend een waaier aan talen en weten zich ook op de dansvloer meer dan raad. Toegegeven op Santa Antão bevind je je op zekere hoogte opeens in een waar sparrenbos (compleet met dennegeur). Maar dat lijkt toch vooral de uitzondering. Op Sal is het sowieso weinig groen wat de klok slaat. Tenzij je de mojito’s en caipirinha’s meetelt, dan is het een héél groen eiland. Nee, Cabo Viento was toepasselijker geweest. Want waaien, dat doet het op alle eilanden. Inderdaad; aan kite & windsurfers geen gebrek hier. Kaapverdianen zelf zijn vooral op het strand te vinden, zwoegend en zwetend. Om 9 uur ‘s ochtends vliegen de salto’s je al om de oren, en hier en daar een bal. Er wordt zo indrukwekkend gesport en getraind dat je zou verwachten dat op de volgende Olympische Spelen al het goud naar Kaap Verdië gaat. Ik hoop het. En dan noemen we het voortaan Cabo Oro. Niet dat het de Kaapverdianen zelf veel uitmaakt. Die houden zich allemaal strict aan het nationale motto: no stress en nemen nog een groengetinte caipirinha.