Eng, lastig en ondoorgrondelijk

Veel mensen vinden poëzie eng, lastig en ondoorgrondelijk. Of een combinatie daarvan. En dat is het soms ook of misschien zelfs vaak. Maar soms ook niet, zoals in het geval van Ingmar Heytze. Als geen ander vlecht ie met jaloersmakend - of is het slechts ogenschijnlijk? - gemak herkenbare situaties van eenvoudige maar zwierende zinnen die je blij maken. Niet omdat het allemaal altijd even leuk is maar omdat hij er maar mooi iets moois van weet te maken. Zoals:

Aan de liefste onbekende

Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken.

Ik dank de sterren en de maan

dat iedereen die komt en gaat

de diepste sporen achterlaat, behalve jij,

dat jij mijn deuren, dicht of open,

steeds voorbijgelopen bent.

Het is maar goed dat je me niet herkent.

Kussen onder straatlantaarns

en samen dwalen door de regen,

wéér veliefd zijn, wéér verliezen,

bijna sterven van verdriet –

dat hoeft nu allemaal nog niet.

Ik ben nog niet aan ons gehecht.

Ik kijk bepaald niet naar je uit.

Neem de tijd, als je dat wilt,


Wacht een maand, een jaar,

de eeuwigheid en één seconde meer -

maar kom, voor ik mijn ogen sluit.

Of niet minder toegankelijk, noch minder briljant: Aan de bruid en wat ik nog steeds een geniale vind: Als je nu nog, over het Zeilmeisje. Of...weet je wat, kijk gewoon zelf op www.ingmarheytze.nl. Wie liever luistert dan leest, moet vooral op www.dichtbijgijs.nl de video's bekijken want als iemand het mooi kan voordragen, is het Gijs ter Haar wel. Wie de smaak te pakken heeft, klikt hier voor nog veel meer inspiratie. Lijken me al met al mooie aanraders om deze Nationale Gedichtendag (=vandaag) mee te beginnen. En wie een voorbeeld weet van andere briljante dichters (ja ja, er zijn er meer) die evenmin eng, lastig en ondoorgrondelijk zijn, laat het ons weten!

BTW: het Zeilmeisje na alle stilte na de storm...weer veilig aangemeerd. Zie je wel!