Zwart-wit: De ultieme modecombi, altijd goed, very Chanel, very well. En zwart-wit lijkt het wat de klok slaat de laatste tijd. Eerst met – en ik wilde het nog zo laten rusten – de zaak Polanski. De hele halve filmwereld op zijn kop aan de ene kant met een heel begrijpelijk standpunt: natuurlijk op zijn zachts gezegd niet zo charmant dat de eregast van jouw feestje in de kraag wordt gegrepen – in Zwitserland of all places - om iets wat ergens tussen een kwart en een halve eeuw geleden in een ver ver land gebeurd is. Lijnrecht daartegenover, in datzelfde verre land viert de gedachte hoogtij dat niemand onzedige narigheid mag uithalen met 13-jarigen al maakt ie nog zulke geniale films. Dan kun je schuldbewust vluchten maar mensen willen dat het recht zegeviert (zelfs al wil degene waar het om draait dat zelf niet meer). Daar kun je op wachten. Soms wel meer dan 30 jaar. Wachten duurt nou eenmaal lang, ik hoop nog steeds op het derde seizoen van Twin Peaks (David, please?). Hoe dan ook, zwart-wit was het, gitzwart en sneeuwwit. En toch…weinig Chanel.
De perikelen rond Dirk Scheringa staan er evenmin gekleurd op. Zijn er enerzijds gedupeerde spaarders en mensen met niet op te brengen woekerpolissen, dan zijn er anderzijds de werknemers die nu op straat staan, een leeg museum, gedonder in de schaatsploeg en de voetballerij en krantenkoppen ‘mislukt’ en ‘kapot’ over de foto van Scheringa. Voor het gemak blijven toch wel voordehandliggende nuances achterwege dan komt het zwart-wit nog beter uit. Al weet ik dat je soms moet breken om te kunnen bouwen, ik word er niet blij van (maar ja, ik heb makkelijk praten want die paar euri’s van mij staan niet bij DSB). En toch…weer niet het soort zwart-wit waar je op hoopt. Aan het zwart-wit van Chanel zit vaak een gouden randje, had ik dat al gezegd? Wellicht is het dat wat mist.
Zwart-wit is zó Chanel, maar dan wel mét gouden randjes.
BTW: kennen jullie deze nog?
