Slechts 1 meter 50 groot maar Naomi Yotsumoto bewijst eens te meer dat je over meer dan één talent kunt beschikken. Deze Japanse tafeltennist (is weer helemaal terug) als de beste maar alleen in haar zelf ontworpen outfits. Alleen daarmee zet ze haar tegenstanders alvast op het verkeerde been...heel Dvoot!
Kytemans Hiphop Orkest: moet je live zien. Trust me on this one. Geen linkje of filmpje dus…
Alweer fotografie. En alweer naakt. Dit keer klassiek, in een modern jasje (maar dan met zonder jasje). Haagse kunstenaar Ronald Schmets presenteert in Project 2.0 de serie Femina Sancta The seven virtues. Zorgvuldig samengestelde composities van vrouwelijk schoon in een décor van overweldigend mooi licht en ontzagwekkende natuur. Was alles maar zo mooi…
Al jaren favoriet: de bitterbal. Geen feestje dus zonder bal. Via de Bitterballenmeisjes heb je dat zo geregeld.
Zwart-wit: De ultieme modecombi, altijd goed, very Chanel, very well. En zwart-wit lijkt het wat de klok slaat de laatste tijd. Eerst met – en ik wilde het nog zo laten rusten – de zaak Polanski. De hele halve filmwereld op zijn kop aan de ene kant met een heel begrijpelijk standpunt: natuurlijk op zijn zachts gezegd niet zo charmant dat de eregast van jouw feestje in de kraag wordt gegrepen – in Zwitserland of all places - om iets wat ergens tussen een kwart en een halve eeuw geleden in een ver ver land gebeurd is. Lijnrecht daartegenover, in datzelfde verre land viert de gedachte hoogtij dat niemand onzedige narigheid mag uithalen met 13-jarigen al maakt ie nog zulke geniale films. Dan kun je schuldbewust vluchten maar mensen willen dat het recht zegeviert (zelfs al wil degene waar het om draait dat zelf niet meer). Daar kun je op wachten. Soms wel meer dan 30 jaar. Wachten duurt nou eenmaal lang, ik hoop nog steeds op het derde seizoen van Twin Peaks (David, please?). Hoe dan ook, zwart-wit was het, gitzwart en sneeuwwit. En toch…weinig Chanel.
De perikelen rond Dirk Scheringa staan er evenmin gekleurd op. Zijn er enerzijds gedupeerde spaarders en mensen met niet op te brengen woekerpolissen, dan zijn er anderzijds de werknemers die nu op straat staan, een leeg museum, gedonder in de schaatsploeg en de voetballerij en krantenkoppen ‘mislukt’ en ‘kapot’ over de foto van Scheringa. Voor het gemak blijven toch wel voordehandliggende nuances achterwege dan komt het zwart-wit nog beter uit. Al weet ik dat je soms moet breken om te kunnen bouwen, ik word er niet blij van (maar ja, ik heb makkelijk praten want die paar euri’s van mij staan niet bij DSB). En toch…weer niet het soort zwart-wit waar je op hoopt. Aan het zwart-wit van Chanel zit vaak een gouden randje, had ik dat al gezegd? Wellicht is het dat wat mist.
Zwart-wit is zó Chanel, maar dan wel mét gouden randjes.
Het klinkt als de nieuwste Tarantino. Of een zonnige Zuid-Amerikaanse groet. In werkelijkheid is het de titel van een filmproject over jonge moeders en hun pasgeboren baby’s in een van de zwaarste vrouwengevangenissen van Brazilië, de Talavera Bruce in Rio de Janeiro. Gedurende de eerste zes maanden mogen de moeders hun kind in slaap wiegen, voeden, liedjes zingen, met ze spelen en wat moeders zoal doen. Zes maanden lang. Terwijl de band tussen moeder en kind groeit, groeit ook de dreiging van het naderende afscheid…Daarna gaat het kind naar familie of wordt het afgestaan ter adoptie.
Het zijn niet de weinig florissante omstandigheden die filmmaakster Patricia Maresch wil laten zien zoals we gewend zijn van films over het gevangeniswezen. Met Talavera baby is het Maresch te doen om de relatie tussen moeder en kind, een relatie die van meet af aan letterlijk ter discussie staat.
Talavera baby. Zuid-Amerikaans ja, dat wel. Zonnig niet per definitie. En ook geen Tarantino. Maar wel een film die je wilt zien en die dus gemaakt moet worden. Sponsors kunnen zich melden via info@faveladocumentary.com.
Wil je wel eens wat anders op de vloer? Ga dan voor de kleden van Dorith Sjardijn. Pak je ook meteen je verlichting aan!
Al kennisgemaakt met de Nederlandse Belg Novastar? Snel maar even doen. Zijn liedjes gaan van stevige rock tot gevoelige songs maar allemaal met evenveel bezieling. Live mag je hem eigenlijk niet missen...
Drie grijze dagen en je wil nu alweer weg...Op naar het echte avontuur in ongerept Zambia waar de olifanten dichterbij komen dan je ooit durfde te dromen. Kijk op www.trackandtrail.com voor een lekker stekkie.
Klaar met de kleffe broodjes op je werk? Tijd om te bestellen bij Company Sandwich. Met liefde gemaakt en met de auto bij je kantoor gebracht. Helaas, deze is alleen voor de regio Den Haag (mooie stad achter de duinuh).
Waar je echt blij van wordt, zijn de foto's van Tim Walker...Dromerig, speels en ronduit geniaal! Voor meer moois kijk je op zijn site.
Onlangs werden twee acteurs van het Amsterdams Fringe Festival gearresteerd tijdens een toneelstuk in een auto omdat de politie dacht dat ze een kind aan het ontvoeren waren. Naar verluidt zette de blauwen flink in: paarden, wagens, motoren, de hele mikmak. De limo waarin het geheel zich afspeelde, werd in beslag genomen. Na een nacht in de cel zijn de acteurs weer vrij. Wel wordt hun uitlokking van een valse aangifte en het bezit van een nepvuurwapen ten laste gelegd. Toneelspel is geen kinderspel…De voorstelling wordt ‘gewoon’ voortgezet. Met een groot bord op de auto dat het toneelspel is. Wel jammer van de illusie, maar ja, wel zo duidelijk. Mocht je trouwens plannen hebben om een bank te beroven (maar dan echt hè, geen toneelspel), zet dan een mooi bordje neer dat het toneel is. Kom je zeker een heel eind mee. Niet lang hiervoor werd in het Metropolitan Museum of Art in New York een model opgepakt. De 26-jarige poseerde naakt voor fotograaf Zach Hyman op de afdeling wapens en wapentuig, terwijl de bezoekers vrolijk rondwandelden. Het model wacht vervolging wegens onzedelijk gedrag. Haar advocaat noemt de beschuldiging belachelijk en wijst erop dat het museum vol naakten hangt. Voor fotograaf Hyman (die eerder naaktfoto’s maakte in onder meer de metro) dé bron van inspiratie. Op zijn website staan de naaktportretten onder het kopje ‘decent exposures’. Ik denk dat ze veel bekeken zijn de afgelopen dagen maar dat terzijde. Je vraagt je af: Als het model netjes gekleed tussen de naakten geposeerd had met werpmessen en een bazooka, zou ze dan zijn opgepakt voor illegaal wapenbezit? En hoe zit het met aanzetten tot onzedelijk gedrag? Want dan is Hyman goed de klos met zijn decent exposures. En mogen acteurs nog wel naakt over het toneel rennen? Of moet er dan een bordje bij? Of spreekt dat voor zich in het theater? Waarom dan niet in een museum? Moet daar ook een bordje bij? Met welk promillage mag je eigenlijk een drankmuseum nog in? En mag je stoned naar een museum over drugs? Of voeren we daar een speekseltest in? Maar de Grote Vraag is: Zou het MoMa een expositie met het aldaar geschoten werk van Hyman maken? Bij voorkeur met een bordje ‘For nudists only...’
