Art & Jazzroute Scheveningen

Wie de Scheveningse Art & Jazzroute in het weekend van 22 en 23 mei gemist heeft, heeft echt wat gemist. Tegen het décor van wulps lenteweer waren in een allesbehalve traditionele villa aan de Scheveningseweg tal van disciplines te bewonderen. Bezoekers werden vrolijk onthaald door gastheer Boris, een “nep” Jack Russel met “echt” enthousiasme dat je vandaag de dag nog weinig tegenkomt.

Andree Ludolph (www.liubajewels.com) toonde haar zomercollectie. Een stijlvolle mix van in lengte varieerbare colliers, oorhangers en armbandjes, gemaakt van onder meer goud en witgoud in combinatie met zeetinten, hangers van parelmoer, groenige tijgerschelpen (echt waar!), parels en bloedkoraal, maar dan hip. Ook hip maar van leer met kunstige stiksels waren de tassen van Joan van den Hengel (www.dutchpeppers.nl). Genoeg tassen? Hoewel ik twijfel of dat kan (en velen met mij) dan waren er ook nog riemen, armbandjes en tafelkleden tot vazen en schalen aan toe. Geïnteresseerde bezoekers werden getrakteerd op een kleine demonstratie van het maakproces. Minder geïnteresseerden op een glas bubbels met een roze koek; ook in dat opzicht boden we diversiteit. Sommige bezoekers beviel het zo goed of waren zo geïntrigeerd door de innemende doorkijkjes in oude klokken, sigarendoosjes of wat dies meer zij, compleet met bijpassende sokkel, van Nelleke Lettinga (www.nellekelettinga.nl) dat ze spontaan de tijd vergaten. Maar dan was Boris daar om ze vrolijk wakker te schudden. Last but not least waren er mijn Moosja’s - geweldige mouwsjalen in tig kleuren (www.dvoot.nl) - die ik op wel zoveel manieren heb geknoopt dat ik er bijna duizelig van werd, laat staan de toeschouwer. Waaronder overigens filmploegen, (al dan niet deelnemende) kunstenaars en kunstliefhebbers, Scheveningers en mensen van ver daarbuiten (tot en met een zacht g), de kinderen en vriendjes van de kinderen, vriendjes van Boris, het was een komen en gaan, zoals dat hoort. Het deed ons zo nu en dan de jazz bijna (bijna!) vergeten maar het was een kunstroute op zich.

Voor de visueel ingestelden:

De mannensjaal

Mannen en sjaals; het blijft een gevoelig onderwerp. Zo ontmoette ik onlangs weer een man wiens voorhoofd een diepe frons vertoonde toen het onderwerp mannensjaals werd aangesneden (door mij, geef ik grif toe). “Mannensjaal” was een contradictio in terminis zei de frons. ‘Mannen dragen geen sjaals,’ stelde hij. ‘Omdat ze nog niet zoveel te kiezen hebben,’ verklaarde ik. Vol overtuiging - biertje stevig in de hand geklemd – sloeg hij de vriend rechts van hem op de borst: ‘Heb jij een sjaal?’ Vriend glimlachte: ‘Tuurlijk, een paar zelfs.’ Ik deed serieus mijn best maar ook ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. De frons verdiepte zich. ‘En jij dan?’ Hij richtte zich tot zijn broer die het gesprek niet gevolgd had. ‘Wat?’ vroeg de broer. ‘Heb jij een sjaal?’ Stralend, een beetje trots zelfs, antwoordde broerlief: ‘Jaha, ik heb een sjaal. Fijn man!’ De frons vervormde tot een vraagteken. Zijn bloedeigen broer! Argwanend, lichtelijk verontwaardigd en vol ongeloof bekeek hij zijn maten. Een tweede vriend viel de broer bij: ‘Ik heb een hekel aan zo’n jas. Een sjaal is precies genoeg.’

‘Maar...maar dat zit zo hier,’ zei de frons terwijl hij onhandig met zijn handen rond zijn nek bewoog. Hij morste wat bier terwijl hij probeerde de mannelijkheid van zijn vrienden hoog te houden. Vriend één, nog steeds met glimlach: ‘Ja, dat breekt een beetje,’ terwijl hij op zijn overhemd en jeans wees. Dit fashion statement werd de frons teveel zag ik en besloot vers bier voor hem te halen. Daarbij beloofde ik plechtig vooral hele stoere mannensjaals te zullen ontwerpen. Bij deze aan jullie allemaal! Hoor graag de do’s & don’ts of je er nu klaar voor bent of niet.

You & your Moosja

Callista met Moosja: in jeans met stylish black!

Wij zijn benieuwd naar jouw outfit met Moosja. Stuur je foto daarom naar noah@dvoot.nl.
Wie weet staat jouw styling tip straks hier...

Cinema

Gisteren ging ik naar de cinema…zo begint een liedje (Liefde voor muziek) van Raymond van het Groenewoud. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Wat er wel toe doet, is de film die ik zag: Never let me go. Als je zin hebt in een ontspannen avondje film kijken, moet je deze overslaan. Zwart was ie, héél zwart. Maar wel raak. Ethische kwesties te over, zonder belerend te worden. Om maar een greep te doen: hoeveel is een ziektevrije samenleving waard? Hoe menselijk is het een ander niet te gunnen wat je zelf niet hebt? Hoe meet je echte liefde? Waarom mag je dieren wel aandoen wat je mensen niet aan mag doen? Hoeveel verschillen mensenlevens werkelijk van elkaar? Hoeveel tijd heb je in één leven? Toegegeven, echt vrolijk kom je niet naar buiten. Maar de kracht van dit meesterwerk - geschreven door Kazuo Ishiguro en gefilmd door Mark Romanek - is dat je door zoveel wezenlijke thema’s (en mooie beelden bovendien) echt gevoed wordt. Je komt er rijker uit dan je erin gaat. En dat voor de prijs van een bioscoopkaartje…daar word je dan weer vrolijk van!