Gisteren ging ik naar de cinema…zo begint een liedje (Liefde voor muziek) van Raymond van het Groenewoud. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Wat er wel toe doet, is de film die ik zag: Never let me go. Als je zin hebt in een ontspannen avondje film kijken, moet je deze overslaan. Zwart was ie, héél zwart. Maar wel raak. Ethische kwesties te over, zonder belerend te worden. Om maar een greep te doen: hoeveel is een ziektevrije samenleving waard? Hoe menselijk is het een ander niet te gunnen wat je zelf niet hebt? Hoe meet je echte liefde? Waarom mag je dieren wel aandoen wat je mensen niet aan mag doen? Hoeveel verschillen mensenlevens werkelijk van elkaar? Hoeveel tijd heb je in één leven? Toegegeven, echt vrolijk kom je niet naar buiten. Maar de kracht van dit meesterwerk - geschreven door Kazuo Ishiguro en gefilmd door Mark Romanek - is dat je door zoveel wezenlijke thema’s (en mooie beelden bovendien) echt gevoed wordt. Je komt er rijker uit dan je erin gaat. En dat voor de prijs van een bioscoopkaartje…daar word je dan weer vrolijk van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten