Schrijverscafé

Gisteren was ik bij het Schrijverscafé in het Koorenhuis. Diverse voordrachten van columns, verhalen en een enkel gedicht wisselden elkaar af. Feilloze techniek (dat alleen al: thumbs up!), ontspannen sfeertje. Aankleding helemaal in stijl met precies de juiste fauteuils, goede foute boeken en nog betere foute schemerlampen. Heel literair-;) Vrolijke muzikale intermezzo’s maakten het geheel compleet. We want more!

En oh ja, wat ik voorlas? Mijn gedicht geschreven naar aanleiding van de weigering half maart van de Libische oppositiewoordvoerder, Mustafa Gheriani, om met Khadaffi te praten. De opdracht voor het gedicht was tegen "zogenaamde dichtregels" in te schrijven, in mijn geval: zoveel mogelijk rijm gebruiken. The result:

Moord is het enige woord

Moord is het enige woord

Dat van Khadaffi wordt gehoord

Getikt, geflipt, gestoord,

Gezocht voor volkerenmoord

Wil niet weten van wijken

Of iets wat op toegeven zou lijken

Schuilend achter menselijke dijken

En de wereld…maar toekijken

Vol overgave en gezwind

Volgen aanhangers van zijn bewind

Alles wat dit grote kind -

Nauwelijks een leider - verzint

Daarom bidden wij tot alle staten

Om het praten met deze fanaten

maar vooral te laten

Gooi gewoon nog wat granaten

Want moord is het enige woord

Dat door Khadaffi wordt gehoord.

Land van de lassi

India. Land van mijn dromen, land van het onverwachte, land van tegenstellingen, van chaos, lawaai en stank, van lassi, yoga en mystiek. Land van veel armoede maar ook van rijke kleuren en geuren, rijke stoffen en een o zo rijke keuken. Het heeft mijn hart gestolen al lang lang geleden. Maar zaken deed ik er liever niet. Tot ik iemand tegenkwam, wiens familie al decennia - zo niet langer - in de mode zit. Toevallig…Samen bespraken we de productiemogelijkheden in India. Hij vindt het namelijk leuk als iets naar India gaat en laat ik het nou leuk vinden als iets uit India komt. Bij voorkeur heel veel sjaals...

Spannend!

Gisteravond ging ik voor het eerst naar de algemene ledenvergadering van de kunstenaarsvereniging waar ik stiekem toch al weer een tijdje lid van ben (voor de nieuwsgierigen: www.kunstenaarsinhetstatenkwartier.nl). Al zijn de leden stuk voor stuk getalenteerde kunstenaars en niet de minst intrigerende figuren, ik verwachtte niet een héél spannende bijeenkomst. We hebben het wel over een algemene ledenvergadering. Mis, mis, mis! De villa waar deze sessie plaatsvond, had ‘übercool’ written all over it. In kapitalen. Van buiten “gewoon” een mooie, wat klassieke villa, van binnen het onmiskenbare onderkomen van een ware (levens)kunstenaar. Na de warme ontvangst door mijn eigen overbuurvrouw die zich voor de gelegenheid aan de deur gepositioneerd had (begrijpelijk, in dit geval een erebaantje) begaf ik me door het trappenhuis naar boven. Te beschrijven valt het bijna niet, dus foto’s waren leuk geweest maar dat zou een beetje misplaatst zijn en bovendien was ik zo onder de indruk dat ik niet eens aan plaatjes schieten gedacht heb: Wanden van een mij onbekend materiaal die reikten tot in wat oneindigheid leek en daar lichtjes lieten schijnen op het heerlijk hoge plafond. De grond onder mijn voeten: een vloer waar je het zwembad dat op de verdieping eronder lag, doorheen kon zien. Even dacht ik dat ik wat zeldzame vissen zag zwemmen maar dat moet mijn op hol geslagen fantasie geweest zijn. De gordijnen besloten zelfstandig en synchroon te sluiten. Dat was geen fantasie! Manden zo groot dat er onder meer diverse steps van de kids in lagen, maar een fiets had volgens mij ook gepast. Op het levensgrote schilderij van het Scheveningse strand waarop ik uitzicht had, waande je je op een magische plek in vervlogen tijden in plaats van op een maandagavond in april bij om het even wat voor vergadering.

Toen ook nog de vrolijke hond (iets Jack Russelachtigs?) besloot een plekje recht voor het gezelschap te vinden om uitgebreid – al kwispelend - de menigte in zich op te nemen, was ik definitief verkocht. Blijkt de verbouwing ook nog door de aannemersman van mijn achterbuurvrouw (heb je, hè, met een wijkvereniging) gedaan te zijn. Hoeveel creatief talent kun je hebben op die paar vierkante kilometer?

Maar wacht! Met de inrichting en hondlief zijn we er nog niet. Ook de leren tassen en riemen met fluorescerende stiksels van de lady of the mansion, Joan van den Hengel, spreken tot de verbeelding. Of liever nog de tafelkleden van leer: stoer, origineel en praktisch. Jaloers dat ik het zelf niet verzonnen heb. Kekke - dat woord is hier uitgevonden - kunstwerken met wederom leer en andere materialen aan die toch al zo magistrale wanden. Blijkt allemaal slechts een greep uit het assortiment; vergaap je zelf maar: www.dutchpeppers.nl.

Van de vergadering heb ik wat vlagen meegekregen (volgens mij ging het heel goed) maar wat vind ik het spannend, zo’n algemene ledenvergadering. Te gek!

Tas van Dutch Peppers door Joan van den Hengel

Show, don't tell

Laatst las ik dat iemand –volgens mij was het Fred de la Bret(oniere) - passie een uitgekauwd woord vond (of iets van die strekking). Ik moet zeggen dat ik vind dat ie gelijk heeft. Net als inspiratie. En da’s best lastig als je zelf een bedrijf hebt waarin het draait om passie en inspiratie. Maar ja, in welk bedrijf draait het daar niet om? Dat is precies waarom het zo uitgekauwd is.

Gelukkig voor mij is het woord uitgekauwd niet dat wat ermee wordt aangeduid. Want genoeg inspiratie hebben maar slechts de lucky few, laat staan teveel inspiratie. En laat helemaal staan passie. Ik hoor niet heel veel mensen zeggen: ‘Pfff, ik had echt weer zoveel passie, heel irritant!’

Wel te weinig tijd om al je inspiratie cq passie waar te maken. Maar dat is een ander hoofdstuk. Kom ik op terug als ik The 4-hour workweek van Timothy Ferris gelezen heb. Tja, ik loop een beetje achter. Dat krijg je met al die inspiratie. Heel vervelend.

Al met al krijg ik er een beetje een "show, don't tell" gevoel bij. Dus voorlopig ga ik maar gewoon door met mijn Grote Passies en wie weet nog een beetje inspiratie maar dat vooral niet teveel zeggen. Ssst!

Iedereen kan er leuk uitzien (en dat mag best!)

Het lijkt wel of het verboden is in Nederland: er goed/bijzonder/leuk/frivool uitzien. Als we in Italië of Parijs zijn, verlustigen we ons schaamteloos aan de zomaar in het wild rondparaderende modieuze menigte waarbij we dan regelmatig verzuchten dat “zij” zoveel smaak hebben. Alsof wat daar voor handen is, niet hier voor handen zou zijn. Alsof een Italiaan zich wel in een mooi pakje kan hijsen en een gezonde Hollander niet. Ik denk copy paste en je bent al een heel eind…Maar het is geen kwestie van niet kunnen, het is een kwestie van niet mogen. Afgelopen zaterdag hoorde ik Claudia de Breij in een overigens meer dan geniale show zeggen dat vrouwen helemaal geen mannen nodig hebben om ze te onderdrukken omdat ze dat prima zelf kunnen (Claudia kan daarover briljant tekst, uitleg én mimiek geven. Go, Claudia, go!). Maar datzelfde principe geldt ook voor uiterlijkheden: Wie er ook maar een beetje goed uitziet bínnen de eigen landsgrenzen, hoeft niet op bewonderend gezucht te rekenen maar op kritische blikken, verwarde vragen, zeg nog net geen lijfstraffen. Zelfs als je niet eens je best doet, is t al snel te veel: Laatst vroeg iemand of ik nog naar een feestje moest toen ik bij een regulier avondprogramma in een doorsnee spijkerbroek en een trui met een - nota bene subtiel - glittertje kwam aanzetten. De trui lag al zo’n 20 jaar – minstens! – in mijn kast, had ik al 10 jaar niet gedragen en had al zeker 1000 keer bijna bij het Leger des Heils gelegen. Ik kon het me nauwelijks voorstellen maar blijkbaar zei mijn oudbakken, simpele glittertrui: ‘Feest!’

Ook veel gehoord is: 'Ja, maar dit zit lekker.' Alsof alles wat er leuk uitziet per definitie niet lekker zit (neem dan een Moosja-;)). En vice versa. Natuurlijk lopen 12 cm hoge hakken niet lekker op kinderkopjes maar moet je opletten wat die hakken allemaal voor elkaar krijgen. Daar kom je verder op dan op je…nou ja, vul zelf maar in. Ok, je hoeft er niet (altijd) als een modepopje bij te lopen en al helemaal niet volgens zogenaamde regeltjes maar iedereen kan er goed/bijzonder/leuk/frivool uitzien en dat mag best!

Yogaaaah

De juf zegt:

Rek en strek

Buig en draai

Denk niet, doe niet

Lig en zit

Ben en blijf

Meer dan ooit in je lijf

Maar ik:

Puf en zucht

Peins en schrik

Slik en stik

Wrik en wroet

Val en donder

En leef nog, een wonder!

Ps: Uiteraard wordt je van mijn yogales wel heel relaxt-;)

Foto: Peter Geraerdts

De verwarring van de samenleving

Vandaag hoorde ik iets over de vervrouwelijking van de samenleving. Dat was niet voor het eerst. Het schijnt al langer aan de gang, die vervrouwelijking: steeds meer juffen in het onderwijs, meer en meer apparaten om te multitasken – typisch vervrouwelijking (schijnt) want vrouwen zijn bij uitstek alles-tegelijk-kunners (schijnt ook, al heb ik mezelf daar nog nooit op betrapt), en last but not least mannen die hun oksels scheren. En, hoewel ik meer dan 15 jaar geleden al mannen – nee, geen homo’s voor zover relevant – zag met eyeliner of een likje nagellak, gaat dat oksels scheren blijkbaar te ver. Want nog iets tegenwoordiger zijn er mannen die zich afzetten tegen de vervrouwelijking door vooral hun baard te laten staan. Niet dat je denkt dat dat een modegril is, die in een mooie cyclus beweegt: baard – geen baard - baard etc. Nee, het is protest. Ik heb het even opgezocht: ontharen gaat al terug op de Romeinen als ik het internet mag geloven. Zowel mannen als vrouwen waxten er lustig op los, dat je het weet. Vervolgens is het een tijdje weggeweest: In de flowerpowerjaren (niet de minst vrouwelijke periode, me dunkt) hadden we allemaal, mannen én vrouwen, nog haar. Véél haar. Onder de oksels en op de kin, dat laatste dan vooral de mannen, hè. Maar nu dus weer terug van weggeweest, die baard. Want anno 2010 is ontharen blijkbaar vrouwelijk. En laten we wel wezen: Er zijn inderdaad vrouwen die zich compleet laten kaal plukken, haartechnisch gesproken. Over hoe vrouwelijk dat is, verschillen de meningen dan weer. De vraag blijft: Waarom is een man die zichzelf scheert, sopt, smeert, kortom zichzelf verzorgt vrouwelijk? Als ik een man was zou ik juist daartegen in protest gaan en me van top tot teen kaal scheren om op te komen voor mijn recht mezelf te verzorgen.

Al met al best verwarrend die zogenaamde vervrouwelijking. En nu eens niet alleen voor de man en ook niet alleen wat de haarzaken aangaat. Ik puzzel nog steeds op: Is het toeval dat de toename van het aantal juffen samenvalt met pogingen om het onderwijzersberoep te herwaarderen? Wie maken al die multitask apparaten? Mannen of vrouwen? En maken die apparaten het niet juist voor mannen makkelijker om ook te multitasken (als we al uitgaan van de premisse dat ze dat niet zouden kunnen en vrouwen wel) en ontdoen we het daarmee juist niet van het typisch vrouwelijke? Waarom proberen we op alle fronten agressie in te dammen maar moeten jongetjes op het schoolplein weer het recht hebben om te vechten (dat mag niet meer, oorzaak: vervrouwelijking in het onderwijs)? Maar ook: die vervrouwelijking van de samenleving, hebben we het dan over een 98 % mannelijke samenleving, die nu naar 97,5% gaat of van 80% naar 70% mannelijk? Of is het 50-50 en dreigt het vrouwelijke de overhand – oh no! – te krijgen? Na eeuwen van patriarchaat een beetje vrouwelijkheid: is dat wel vervrouwelijking? Of is dat balans? En is het erg of alleen bedreigend (want een verandering)? Was er niet eeuwenlang een (veel te?) mannelijke samenleving dan? En was dat ook een issue? Geloof ik niet, toch? En wie heeft die vervrouwelijking in gang gezet? Vrouwen die een broek dragen: was (en is) een taboe, of op zijn minst shockerend, maar was t ook problematisch in de zin van vermannelijking? Wordt het niet hoog tijd dat mannen massaal rokken gaan dragen? Een man heeft net zoveel recht op het dragen van een rok als een vrouw op het dragen van een broek. Lijkt me leuk, een man met baard én een rok. Lekker verwarrend. Lang leve de paradoxen en vooral het evenwicht dat alleen kan bestaan bij de gratie van verschillen tussen mannen en vrouwen, mannelijke mannen en vrouwelijke mannen en mannelijke vrouwen en andersom en…en...En laten we totdat we over onze taboes en vooroordelen heen zijn gewoon spreken over de verwarring van de samenleving en nee, da’s niet hetzelfde als vervrouwelijking.