Haagse haiku's

Na diverse jaren aan een nog altijd niet publiceerbare roman, ok diverse romans, te hebben gewerkt, leek het me tijd mezelf een realistischer doel te stellen. Van romans kwam ik via korte verhalen uit bij de haiku. Het Japanse gedicht van drie regels met (soms te) weinig lettergrepen. Leek me wel haalbaar. Die gingen al snel bijna allemaal over Den Haag en Scheveningen. Waar het hart vol van is…Daarmee was een mooi project geboren: de bundel Honderd Haagse haiku’s en zeventien Scheveningse. Vooralsnog ligt mijn deadline eind september dus dat wordt nog behoorlijk doorpennen, zelfs met die paar korte regeltjes. Gelukkig biedt deze mooie stad achter de duinen veel inspiratie; van de Nach tot de Ooievaar, van het Kurhaus tot snackbar De Vrijheid en de Denneweg.

Dan is honderd opeens best weinig. Stel ik mezelf en jullie de vraag: welke Haagse en Scheveningse iconen – plekjes, helden, feestelijkheden, verhalen, symbolen enz – mogen niet ontbreken in zo’n bundel? Help me out!

Oerol (en steeds hoor je de wind...)

Inspiratie is overal heeft wel eens iemand gezegd al ben ik vergeten wie. Misschien was ik het zelf wel. Maar ik zie het in ieder geval keer op keer bewezen. Zoals afgelopen zondag op Oerol wat niet voor niets "overal" betekent en dit jaar als thema had: tien dagen het geluid van een eiland. Daar bezocht ik een installatie in de duinen. Wat zeg ik, meerdere installaties verspreid over een enorme duinvlakte. Ingenieus in elkaar passende constructies van palen met trommels, bellen, ritmische bolletjes en wat dies meer zij die door de wind de meest uiteenlopende geluiden ten gehore brachten, van lieflijk geklingel tot het meest naargeestig gierende gure windgeluid, onderwijl het landschap omtoverend tot een mix van Indiaanse en woestijnsferen van Kill-Bill-achtige allure. Dat je met zo’n ongrijpbaar fenomeen als wind zoiets briljants kunt maken, bewijst eens te meer hoeveel schoonheid nog wacht om ontdekt en gedeeld te worden.

Mijn fotomateriaal is illegaal; ik zag later namelijk iemand het bordje ‘verboden te fotograferen’ fotograferen. Dus je moet het doen met deze beschrijving en volgend jaar zelf naar Oerol natuurlijk!

Yves Saint Laurent, Kenzo en...Dvoot!

Vorige week was ik op Mallorca, eiland van parels en leer. Tenminste dat dacht ik, dat zeggen ze, dat wás zo. Echt waar! Voor een nieuw ontwerp (it’ll be cool, so cool...) liet ik de parels even voor wat ze zijn en ging op zoek in het befaamde Inca, Mekka van de leerindustrie, dat bekend staat om zijn handbewerkte leer en waar schoenenlabel Camper is begonnen én groot geworden. Hoewel er nog steeds hordes toeristen voor het leer naar Inca komen, vond ik na heel goed zoeken precies twee fabrieken. De eigenaar van de eerste vertelde mij in wel heel snel en ononderbroken Spaans terwijl we zijn indrukwekkende bedrijf van voor naar achter (en terug) doorkruisten, dat ie er binnen pak hem beet één jaar waarschijnlijk ook mee gaat ophouden. “Basta” als ik het kort vertaal in semi-Nederlands. Blijft over fabriek nummer 2. Familiebedrijf met een mooie staat van dienst, iets kleiner dan de eerste maar belangrijker: prachtige staaltjes in de wildste kleuren, al dan niet in Italië (neem ik ook genoegen mee) handbewerkt, met en zonder print, stylish en trendy. Bovendien niet de minste speler, dat moet gezegd: Ze werken onder meer voor Lanvin, Kenzo en Yves Saint Laurent. En wellicht binnenkort voor Dvoot. Soms is één goede fabriek namelijk precies genoeg; voor mijn nieuwe ontwerp en om de faam van een heel eiland hoog te houden. 

Art & Jazzroute Scheveningen

Wie de Scheveningse Art & Jazzroute in het weekend van 22 en 23 mei gemist heeft, heeft echt wat gemist. Tegen het décor van wulps lenteweer waren in een allesbehalve traditionele villa aan de Scheveningseweg tal van disciplines te bewonderen. Bezoekers werden vrolijk onthaald door gastheer Boris, een “nep” Jack Russel met “echt” enthousiasme dat je vandaag de dag nog weinig tegenkomt.

Andree Ludolph (www.liubajewels.com) toonde haar zomercollectie. Een stijlvolle mix van in lengte varieerbare colliers, oorhangers en armbandjes, gemaakt van onder meer goud en witgoud in combinatie met zeetinten, hangers van parelmoer, groenige tijgerschelpen (echt waar!), parels en bloedkoraal, maar dan hip. Ook hip maar van leer met kunstige stiksels waren de tassen van Joan van den Hengel (www.dutchpeppers.nl). Genoeg tassen? Hoewel ik twijfel of dat kan (en velen met mij) dan waren er ook nog riemen, armbandjes en tafelkleden tot vazen en schalen aan toe. Geïnteresseerde bezoekers werden getrakteerd op een kleine demonstratie van het maakproces. Minder geïnteresseerden op een glas bubbels met een roze koek; ook in dat opzicht boden we diversiteit. Sommige bezoekers beviel het zo goed of waren zo geïntrigeerd door de innemende doorkijkjes in oude klokken, sigarendoosjes of wat dies meer zij, compleet met bijpassende sokkel, van Nelleke Lettinga (www.nellekelettinga.nl) dat ze spontaan de tijd vergaten. Maar dan was Boris daar om ze vrolijk wakker te schudden. Last but not least waren er mijn Moosja’s - geweldige mouwsjalen in tig kleuren (www.dvoot.nl) - die ik op wel zoveel manieren heb geknoopt dat ik er bijna duizelig van werd, laat staan de toeschouwer. Waaronder overigens filmploegen, (al dan niet deelnemende) kunstenaars en kunstliefhebbers, Scheveningers en mensen van ver daarbuiten (tot en met een zacht g), de kinderen en vriendjes van de kinderen, vriendjes van Boris, het was een komen en gaan, zoals dat hoort. Het deed ons zo nu en dan de jazz bijna (bijna!) vergeten maar het was een kunstroute op zich.

Voor de visueel ingestelden:

De mannensjaal

Mannen en sjaals; het blijft een gevoelig onderwerp. Zo ontmoette ik onlangs weer een man wiens voorhoofd een diepe frons vertoonde toen het onderwerp mannensjaals werd aangesneden (door mij, geef ik grif toe). “Mannensjaal” was een contradictio in terminis zei de frons. ‘Mannen dragen geen sjaals,’ stelde hij. ‘Omdat ze nog niet zoveel te kiezen hebben,’ verklaarde ik. Vol overtuiging - biertje stevig in de hand geklemd – sloeg hij de vriend rechts van hem op de borst: ‘Heb jij een sjaal?’ Vriend glimlachte: ‘Tuurlijk, een paar zelfs.’ Ik deed serieus mijn best maar ook ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. De frons verdiepte zich. ‘En jij dan?’ Hij richtte zich tot zijn broer die het gesprek niet gevolgd had. ‘Wat?’ vroeg de broer. ‘Heb jij een sjaal?’ Stralend, een beetje trots zelfs, antwoordde broerlief: ‘Jaha, ik heb een sjaal. Fijn man!’ De frons vervormde tot een vraagteken. Zijn bloedeigen broer! Argwanend, lichtelijk verontwaardigd en vol ongeloof bekeek hij zijn maten. Een tweede vriend viel de broer bij: ‘Ik heb een hekel aan zo’n jas. Een sjaal is precies genoeg.’

‘Maar...maar dat zit zo hier,’ zei de frons terwijl hij onhandig met zijn handen rond zijn nek bewoog. Hij morste wat bier terwijl hij probeerde de mannelijkheid van zijn vrienden hoog te houden. Vriend één, nog steeds met glimlach: ‘Ja, dat breekt een beetje,’ terwijl hij op zijn overhemd en jeans wees. Dit fashion statement werd de frons teveel zag ik en besloot vers bier voor hem te halen. Daarbij beloofde ik plechtig vooral hele stoere mannensjaals te zullen ontwerpen. Bij deze aan jullie allemaal! Hoor graag de do’s & don’ts of je er nu klaar voor bent of niet.

You & your Moosja

Callista met Moosja: in jeans met stylish black!

Wij zijn benieuwd naar jouw outfit met Moosja. Stuur je foto daarom naar noah@dvoot.nl.
Wie weet staat jouw styling tip straks hier...

Cinema

Gisteren ging ik naar de cinema…zo begint een liedje (Liefde voor muziek) van Raymond van het Groenewoud. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Wat er wel toe doet, is de film die ik zag: Never let me go. Als je zin hebt in een ontspannen avondje film kijken, moet je deze overslaan. Zwart was ie, héél zwart. Maar wel raak. Ethische kwesties te over, zonder belerend te worden. Om maar een greep te doen: hoeveel is een ziektevrije samenleving waard? Hoe menselijk is het een ander niet te gunnen wat je zelf niet hebt? Hoe meet je echte liefde? Waarom mag je dieren wel aandoen wat je mensen niet aan mag doen? Hoeveel verschillen mensenlevens werkelijk van elkaar? Hoeveel tijd heb je in één leven? Toegegeven, echt vrolijk kom je niet naar buiten. Maar de kracht van dit meesterwerk - geschreven door Kazuo Ishiguro en gefilmd door Mark Romanek - is dat je door zoveel wezenlijke thema’s (en mooie beelden bovendien) echt gevoed wordt. Je komt er rijker uit dan je erin gaat. En dat voor de prijs van een bioscoopkaartje…daar word je dan weer vrolijk van!