De juf zegt:
Rek en strek
Buig en draai
Denk niet, doe niet
Lig en zit
Ben en blijf
Meer dan ooit in je lijf
Maar ik:
Puf en zucht
Peins en schrik
Slik en stik
Wrik en wroet
Val en donder
En leef nog, een wonder!
Ps: Uiteraard wordt je van mijn yogales wel heel relaxt-;)
Vandaag hoorde ik iets over de vervrouwelijking van de samenleving. Dat was niet voor het eerst. Het schijnt al langer aan de gang, die vervrouwelijking: steeds meer juffen in het onderwijs, meer en meer apparaten om te multitasken – typisch vervrouwelijking (schijnt) want vrouwen zijn bij uitstek alles-tegelijk-kunners (schijnt ook, al heb ik mezelf daar nog nooit op betrapt), en last but not least mannen die hun oksels scheren. En, hoewel ik meer dan 15 jaar geleden al mannen – nee, geen homo’s voor zover relevant – zag met eyeliner of een likje nagellak, gaat dat oksels scheren blijkbaar te ver. Want nog iets tegenwoordiger zijn er mannen die zich afzetten tegen de vervrouwelijking door vooral hun baard te laten staan. Niet dat je denkt dat dat een modegril is, die in een mooie cyclus beweegt: baard – geen baard - baard etc. Nee, het is protest. Ik heb het even opgezocht: ontharen gaat al terug op de Romeinen als ik het internet mag geloven. Zowel mannen als vrouwen waxten er lustig op los, dat je het weet. Vervolgens is het een tijdje weggeweest: In de flowerpowerjaren (niet de minst vrouwelijke periode, me dunkt) hadden we allemaal, mannen én vrouwen, nog haar. Véél haar. Onder de oksels en op de kin, dat laatste dan vooral de mannen, hè. Maar nu dus weer terug van weggeweest, die baard. Want anno 2010 is ontharen blijkbaar vrouwelijk. En laten we wel wezen: Er zijn inderdaad vrouwen die zich compleet laten kaal plukken, haartechnisch gesproken. Over hoe vrouwelijk dat is, verschillen de meningen dan weer. De vraag blijft: Waarom is een man die zichzelf scheert, sopt, smeert, kortom zichzelf verzorgt vrouwelijk? Als ik een man was zou ik juist daartegen in protest gaan en me van top tot teen kaal scheren om op te komen voor mijn recht mezelf te verzorgen.
Al met al best verwarrend die zogenaamde vervrouwelijking. En nu eens niet alleen voor de man en ook niet alleen wat de haarzaken aangaat. Ik puzzel nog steeds op: Is het toeval dat de toename van het aantal juffen samenvalt met pogingen om het onderwijzersberoep te herwaarderen? Wie maken al die multitask apparaten? Mannen of vrouwen? En maken die apparaten het niet juist voor mannen makkelijker om ook te multitasken (als we al uitgaan van de premisse dat ze dat niet zouden kunnen en vrouwen wel) en ontdoen we het daarmee juist niet van het typisch vrouwelijke? Waarom proberen we op alle fronten agressie in te dammen maar moeten jongetjes op het schoolplein weer het recht hebben om te vechten (dat mag niet meer, oorzaak: vervrouwelijking in het onderwijs)? Maar ook: die vervrouwelijking van de samenleving, hebben we het dan over een 98 % mannelijke samenleving, die nu naar 97,5% gaat of van 80% naar 70% mannelijk? Of is het 50-50 en dreigt het vrouwelijke de overhand – oh no! – te krijgen? Na eeuwen van patriarchaat een beetje vrouwelijkheid: is dat wel vervrouwelijking? Of is dat balans? En is het erg of alleen bedreigend (want een verandering)? Was er niet eeuwenlang een (veel te?) mannelijke samenleving dan? En was dat ook een issue? Geloof ik niet, toch? En wie heeft die vervrouwelijking in gang gezet? Vrouwen die een broek dragen: was (en is) een taboe, of op zijn minst shockerend, maar was t ook problematisch in de zin van vermannelijking? Wordt het niet hoog tijd dat mannen massaal rokken gaan dragen? Een man heeft net zoveel recht op het dragen van een rok als een vrouw op het dragen van een broek. Lijkt me leuk, een man met baard én een rok. Lekker verwarrend. Lang leve de paradoxen en vooral het evenwicht dat alleen kan bestaan bij de gratie van verschillen tussen mannen en vrouwen, mannelijke mannen en vrouwelijke mannen en mannelijke vrouwen en andersom en…en...En laten we totdat we over onze taboes en vooroordelen heen zijn gewoon spreken over de verwarring van de samenleving en nee, da’s niet hetzelfde als vervrouwelijking.
Slechts 1 meter 50 groot maar Naomi Yotsumoto bewijst eens te meer dat je over meer dan één talent kunt beschikken. Deze Japanse tafeltennist (is weer helemaal terug) als de beste maar alleen in haar zelf ontworpen outfits. Alleen daarmee zet ze haar tegenstanders alvast op het verkeerde been...heel Dvoot!
Kytemans Hiphop Orkest: moet je live zien. Trust me on this one. Geen linkje of filmpje dus…
Alweer fotografie. En alweer naakt. Dit keer klassiek, in een modern jasje (maar dan met zonder jasje). Haagse kunstenaar Ronald Schmets presenteert in Project 2.0 de serie Femina Sancta The seven virtues. Zorgvuldig samengestelde composities van vrouwelijk schoon in een décor van overweldigend mooi licht en ontzagwekkende natuur. Was alles maar zo mooi…
Al jaren favoriet: de bitterbal. Geen feestje dus zonder bal. Via de Bitterballenmeisjes heb je dat zo geregeld.
Lang leve de liefde: De ultieme balkonscene...
Zwart-wit: De ultieme modecombi, altijd goed, very Chanel, very well. En zwart-wit lijkt het wat de klok slaat de laatste tijd. Eerst met – en ik wilde het nog zo laten rusten – de zaak Polanski. De hele halve filmwereld op zijn kop aan de ene kant met een heel begrijpelijk standpunt: natuurlijk op zijn zachts gezegd niet zo charmant dat de eregast van jouw feestje in de kraag wordt gegrepen – in Zwitserland of all places - om iets wat ergens tussen een kwart en een halve eeuw geleden in een ver ver land gebeurd is. Lijnrecht daartegenover, in datzelfde verre land viert de gedachte hoogtij dat niemand onzedige narigheid mag uithalen met 13-jarigen al maakt ie nog zulke geniale films. Dan kun je schuldbewust vluchten maar mensen willen dat het recht zegeviert (zelfs al wil degene waar het om draait dat zelf niet meer). Daar kun je op wachten. Soms wel meer dan 30 jaar. Wachten duurt nou eenmaal lang, ik hoop nog steeds op het derde seizoen van Twin Peaks (David, please?). Hoe dan ook, zwart-wit was het, gitzwart en sneeuwwit. En toch…weinig Chanel.
De perikelen rond Dirk Scheringa staan er evenmin gekleurd op. Zijn er enerzijds gedupeerde spaarders en mensen met niet op te brengen woekerpolissen, dan zijn er anderzijds de werknemers die nu op straat staan, een leeg museum, gedonder in de schaatsploeg en de voetballerij en krantenkoppen ‘mislukt’ en ‘kapot’ over de foto van Scheringa. Voor het gemak blijven toch wel voordehandliggende nuances achterwege dan komt het zwart-wit nog beter uit. Al weet ik dat je soms moet breken om te kunnen bouwen, ik word er niet blij van (maar ja, ik heb makkelijk praten want die paar euri’s van mij staan niet bij DSB). En toch…weer niet het soort zwart-wit waar je op hoopt. Aan het zwart-wit van Chanel zit vaak een gouden randje, had ik dat al gezegd? Wellicht is het dat wat mist.
Zwart-wit is zó Chanel, maar dan wel mét gouden randjes.
BTW: kennen jullie deze nog?
Het klinkt als de nieuwste Tarantino. Of een zonnige Zuid-Amerikaanse groet. In werkelijkheid is het de titel van een filmproject over jonge moeders en hun pasgeboren baby’s in een van de zwaarste vrouwengevangenissen van Brazilië, de Talavera Bruce in Rio de Janeiro. Gedurende de eerste zes maanden mogen de moeders hun kind in slaap wiegen, voeden, liedjes zingen, met ze spelen en wat moeders zoal doen. Zes maanden lang. Terwijl de band tussen moeder en kind groeit, groeit ook de dreiging van het naderende afscheid…Daarna gaat het kind naar familie of wordt het afgestaan ter adoptie.
Het zijn niet de weinig florissante omstandigheden die filmmaakster Patricia Maresch wil laten zien zoals we gewend zijn van films over het gevangeniswezen. Met Talavera baby is het Maresch te doen om de relatie tussen moeder en kind, een relatie die van meet af aan letterlijk ter discussie staat.
Talavera baby. Zuid-Amerikaans ja, dat wel. Zonnig niet per definitie. En ook geen Tarantino. Maar wel een film die je wilt zien en die dus gemaakt moet worden. Sponsors kunnen zich melden via info@faveladocumentary.com.
