We schrijven een maandagochtend in december. Het is koffietijd, guur, grijs en het regent en ik trek mijn galajurk aan. Onderweg sjort Vriendin nog wat aan haar panty terwijl mijn hak in mijn jurk blijft haken door verraderlijke rukwinden. Nadat we over de rode loper zijn gestruikeld euh gewandeld, poseren we geduldig voor een leger fotografen. Een half uur later ziet alles er met de eerste scroppino in de hand uiterst zonnig uit - ik heb in mijn hele leven niet zoveel scroppino's gezien, laat staan gedronken als op de inmiddels befaamde Society Lunch van Tony Tetro in het Hilton Hotel in het hart van de hofstad. Terwijl ik in mijn eerste truffel bijt van de enige echte Truffelkoning en Vriendin ontbijt met een toastje room & verse zalm, glimmen de pailletten ons tegemoet evenals de keurige lakschoenen onder talloze smokings. Er komen jurken binnen in overtuigende kleuren en met slepen van indrukwekkende diameters. En dan zeggen ze dat Nederland geen glamour heeft! Samen met bekende, best wel bekende en bijna bekende Nederlanders drentelen we geduldig – hier heeft niemand haast dus wij ook niet - een wat duistere zaal binnen waar later Lou Prince en andere grootheden licht brengen. En gevederde danseressen, die op jaloersmakend-blote-voeten-want-wij-op-hoge-hakken door de zaal huppelen. We lunchen met wat kalkoen, wat wijn en wat nieuwe bekenden - wij leren snel. En nemen nog een scroppino. De Stichting Blijf vrouw presenteert (én realiseert, dat mag gezegd) nobele doelen; ze steunen vrouwen met een levensbedreigende ziekte in sociaal economische moeilijkheden. Dat we in de loterij ten faveure van deze stichting niks winnen, deert dan ook niet want da’s nauwelijks verliezen te noemen. De oesterkoning deelt hoogstpersoonlijk nog wat kaviaar uit samen met drie bloedmooie in gouden jurkjes gestoken Nikita's en de scroppino wordt inmiddels uit karaffen gedronken. Ons besef van tijd is tot een absoluut nulpunt gedaald. Gelukkig maar want er volgt een afterparty en een afterafterparty en…don’t you just LOVE Mondays?!
